Ὁ Δημήτριος Μελετόπουλος ἐγεννήθη ἐν Αἰγίῳ τῷ 1796 ἐκ γονέων πλουσίων καὶ εἰς τοὺς προκρίτους τῆς χώρας ἀνηκόντων. Ὁ πατὴρ αὐτοῦ, Ἄγγελος Μελετόπουλος, εἷς τῶν προεστώτων τῆς ἐπαρχίας, διεκρίθη ἐνωρὶς διὰ τὴν σύνεσιν καὶ τὸ φιλόπατρι αὐτοῦ, ἐξελέχθη καὶ ἀπεστάλη παρὰ τῶν συμπολιτῶν του ἀντιπρόσωπος (Βεκίλης) εἰς Κωνσταντινούπολιν, ὅπως προστατεύῃ τῶν συμφερόντων αὐτῶν παρὰ τῇ Ὀθωμανικῇ ἐξουσίᾳ. Βραδύτερον ἀπανελθὼν εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ μυηθεὶς τῆς Φιλικῆς Ἑταιρίας τὸ μυστήριον παρὰ τοῦ φιλογενοὺς Κ. Ἰω. Παπαῤῥηγοπούλου1, ἀνεκοίνωσε αὐτὸ εἰς τοὺς πρεσβυτέρους αὐτοῦ υἱοὺς, Χριστόδουλον καὶ Δημήτριον. Ἐσκίρτησεν ἡ καρδία αὐτῶν ὑπὸ διακαοῦς ἐνθουσιαμοῦ, καὶ ἀπὸ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ὁ Δημήτριος Μελετόπουλος, ὅστις τέως ἐνησχολεῖτο εἰς ἐμπορικὰς ἐπιχειρήσεις, καθότι ὁ ἐπικρατῶν δεσποτισμὸς οὐδεμίαν ἄλλην ἀσχολίαν ἐπέτρεπεν, ἐγκαταλιπὼν αὐτὰς ἐπὶ προφανεῖ θυσίᾳ τῶν συμφερόντων αὐτοῦ, διότι, ὅπως ἀφαιρέσῃ πᾶσαν ἐκ τῶν Τούρκων ὑπόνοιαν, ἐξηκολούθει δανείζων αὐτοῖς χρηματικὰ ποσά, καίτοι προβλέπων τὴν ἀπώλειαν αὐτῶν, ἀφοσιώθη ὅλος εἰς τοῦ μεγάλου ἐκείνου ἔργου τὴν τελεσιουργίαν. Διό, ἀψηφήσας τοὺς ἐκ τοῦ τουρκικοῦ δεσποτισμοῦ κινδύνους, ἐν μὲν τῇ πατρικῇ οἰκία συνήγαγεν ὅπλα καὶ πολεμοφόδια, δύναμιν δὲ ἐκ τριάκοντα ὁπλιτῶν κρύφα προπαρασκεύασεν, ἐφοδιάσας αὐτοὺς διὰ τοῦ ἀναγκαίου ὁπλισμοῦ, ὅν μετήνεγκεν ἐκ Τεργέστης. Καὶ τότε δὲ ἐκ προκαταβολῆς ἱκανὰς ποσότητας χρημάτων συνεισέφερε γενναίως καὶ ἀφειδῶς εἰς προμήθειαν ὅπλων καὶ πολεμοφοδίων, καὶ ἀκολούθως, καθ᾿ ὅλον τὸ διάστημα τοῦ ἀγῶνος, δὲν ἔπαυσεν ἁδρὰς καταβάλλων θυσίας.
Τοιαῦτα ἔχων αἰσθήματα ὁ ἀοίδιμος Δημήτριος Μελετόπουλος, ὁρμᾷ πλήρης ἐνθουσιασμοῦ εἰς τὸ στάδιον τῶν ἀγώνων, ἅμα τῆς ἐλευθερίας ἡ σάλπιγξ ἤχησε κατὰ τὰ ὄρη τῶν Καλαβρύτων. Ταχθεὶς κατ᾿ ἀρχὰς ὡς ἀρχηγὸς τοῦ ὑπὸ τὴν ὁδηγίαν του στρατιωτικοῦ σώματος, ὅπερ ἐξ ἰδίων ἐμισθοδότει, ὑπὸ τὸν ἀοίδιμον στρατηγὸν Ἀνδρέαν Λόντον, ἔλαβε ἐνεργὸν μέρος εἰς τὴν πολιορκίαν τοῦ φρουρίου Πατρῶν, ὅπου ἐκινδύνευσε πολλάκις. Διακριθεὶς δὲ εὐθὺς κατὰ τὴν ἀρχήν, ἐπῃνέθη δημοσίᾳ δι᾿ ἐγγράφου τῆς τότε συγκροτηθείσης Πελοποννησιακῆς Γερουσίας, ὀνομασθεὶς Χιλίαρχος. Τῷ δὲ 1822 ἐλθὼν μετὰ τοῦ ὑπὸ τὴν ὁδηγίαν του σώματος εἰς συνέντευξιν τοῦ ἀειμνήστου στρατηγοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, καθ᾿ ἣν ἡμέραν καὶ ὥραν εἶχεν ἀρχίσει ἡ μάχη τοῦ Δερβενακίου, συμμετέσχεν ἀμέσως τῆς λαμπρᾶς ἐκείνης νίκης, ἣν οἱ Ἕλληνες ᾔραντο κατὰ τοῦ ὑπὸ τὸν Δράμαλην στρατοῦ. Ἀμέσως δὲ μετὰ ταῦτα οὐσιῶδες ἔλαβε μέρος εἰς τὴν ἐν Ἀκράτᾳ μάχην κατὰ τῶν λειψάνων τοῦ στρατοῦ τούτου, ἅπερ πεισματωδῶς ἠμύνοντο, προσπαθοῦντα νὰ φθάσωσι μέχρι τῶν Πατρῶν. Ἐκεῖ, ἄτρομος φύσει ὤν, ὑπὸ νεανικῆς δὲ τόλμης καὶ γενναιότητος ὁρμώμενος, ἐκινδύνευσε μέγαν κίνδυνον, μόνος συναντηθεὶς μετὰ τοῦ μαχίμου Ταμὰζ Βεγῆ καὶ τῶν ὑπ᾿ αὐτόν. Ἀλλ᾿ ἀμέσως τότε ἔσπευσαν εἰς βοήθειαν αὐτοῦ οἱ συστρατιῶται του, μεταξὺ τῶν ὁποίων ὁ ἐπιζῶν Συνταγματάρχης Νικόλαος Πετιμεζᾶς, φίλος στενὸς ἀείποτε διατελέσας τοῦ μακαρίτου. Ἐπανελθὼν εἰς Αἴγιον, διορίζεται διὰ διπλώματος τῆς τότε Κυβερνήσεως Ἀντιστράτηγος παρὰ τῷ Στρατηγῷ Ἀνδρέᾳ Λόντῳ. Κατόπιν δ᾿ ἀποστέλλεται ὡς ἀντιπρόσωπος αὐτοῦ εἰς τὸ στρατόπεδον τῶν Σελῶν κατὰ τῶν ἐν Πάτραις Τούρκων. Ἐκεῖ ἔδειξεν οὐ μόνον εὐτολμίαν στρατιωτικήν, ἀλλὰ καὶ πρόνοιαν στρατηγικήν, καὶ αὐταπάρνησιν οὐ τὴν τυχοῦσαν, διότι ἐμερίμνα περὶ τῆς συντηρήσεως τοῦ ὑπ’ αὐτὸν στρατοπέδου, προμηθεύων αὐτῷ, ἰδίᾳ ὡσεπιπολὺ δαπάνῃ, τὰ ἀναγκαία δι᾿ ὅπερ εἶχεν ἐξαποστείλει τὸν πρεσβύτερον ἀδελφόν του Χριστόδουλον, ἵνα παραλάβῃ εἰς Κυλλήνην πολεμοφόδια καὶ ἄλλα ἀναγκαῖα, μετενεχθέντα ἐκεῖσε ἐκ Τεργέστης διὰ Ζακύνθου2. Τῷ 1823, ἔχων ὑπὸ τὰς διαταγὰς αὐτοῦ οὐχὶ εὐάριθμον σῶμα στρατιωτῶν, ἐκστρατεύει εἰς τὴν Δυτικὴν Ἑλλάδα καὶ μάχεται κατὰ τῶν Τούρκων περὶ τὴν Φοντάναν. Τῷ δὲ 1824 μεθ᾿ ἱκανοῦ ἐπίσης στρατιωτικοῦ σώματος πολεμεῖ εἰς τὴν μάχην τῆς Ἄμπλιανης. Τὸ ἐπιὸν ἔτος 1825 διορίζεται παρὰ τῆς Κυβερνήσεως ἐν τῇ ἐπαρχία Βοστίτσης ἀνεξάρτητος Στρατηγὸς καὶ ἀποστέλλεται ἀρχηγὸς τοῦ εἰς τὰ Σελὰ στρατοπέδου τὸ δεύτερον κατὰ τῶν ἐν Πάτραις Τούρκων.
Ἀλλ᾿ ἤδη εὐρύνεται τὸ στάδιον τῶν ἀγώνων αὐτοῦ,ὡς καὶ τῶν λοιπῶν συναγωνιστῶν του, τοῦ Ἰμβαχήμη [Ἰμπραήμ] μετὰ πολυαρίθμου στρατιᾶς ἀποβάντος εἰς Ἑλλάδα καὶ διὰ παντὸς τρόπου μηχανωμένου νὰ καθυποτάξῃ αὐτήν. Συνετὸς καὶ ἔμπειρος ὤν ὁ Αἰγύπτιος τῶν τῆς στρατηγικῆς, ἐνόησεν, ὅτι δὲν ἤρκει μόνον νὰ κατέχῃ πόλεις τινὰς καὶ φρούρια, ἤ νὰ κερδαίνῃ μάχας ἐκ τοῦ συστάδην κατὰ τῶν Ἑλλήνων, οἵτινες ὑπεχώρουν μὲν ἐνίοτε κατ᾿ αὐτάς, μὴ δυνάμενοι ν᾿ ἀνθέξωσιν εἰς τὴν ὑπεροπλίαν καὶ τὴν τακτικὴν τοῦ ἐχθροῦ, ἀλλά, καίτοι ὑποχωροῦντες, ἐξηκολούθουν οὐδὲν ἧττον τὸν πόλεμον, παρενοχλοῦντες ἀπαύστως αὐτὸν καὶ ἀφαιροῦντες οὕτω τὸ ἐκ τῆς νίκης κέρδος· ἐνόησε, λέγομεν, ὅτι τοῦτο δὲν ἤρκει εἰς τὸν σκοπὸν αὐτοῦ. Διὸ ἠσπάσθη σύστημα στρατηγικώτατον μέν, ὀλεθριώτατον δὲ διὰ τὸν τρόπον, ἐὰν ἐπετύγχανε, τὸ τῆς δῃώσεως τῆς χώρας καὶ παρορμήσεως τῶν κατοίκων εἰς ἑκουσίαν προσέλευσιν καὶ ὑποταγήν, εἰς προσκύνημα, ὡς κοινῶς λέγεται. Ἡ τοιαύτη τακτικὴ τοῦ ἐχθροῦ εἵπετο νὰ δεινώσῃ μεγάλως τὴν θέσιν τῶν ἀγωνιζομένων, διότι ὤφειλον οὕτως οὐχὶ μόνον νὰ παρατάττωνται κατὰ τοῦ ἐχθροῦ, ἀλλὰ καὶ νὰ προσπαθῶσι νὰ ματαιώνωσι παντὶ σθένει τὴν ἐπιτυχίαν τοῦ σατανικοῦ αὐτοῦ σχεδίου. Διττὸς ἄρα ἀπέβαινεν ὁ ἀγών, καὶ διὰ τοῦτο πολλῷ δυσχερέστερος τοῦ μέχρι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Καὶ κατὰ τὸ νέον τοῦτο στάδιον διεκρίθη ὁ Στρατηγὸς Δημήτριος Μελετόπουλος, στρατευόμενος ὑπὸ τὸν τότε ἀρχηγὸν τῶν Πελοποννησιακῶν ὅπλων, Θεόδωρον Κολοκοτρώνην3. Καταφρονήσας καὶ δῶρα πλούσια καὶ ὑποσχέσεις ἀμοιβῶν, καὶ θυσιάσας τὴν ἰδίαν αὐτοῦ περιουσίαν, καθὸ κατεχομένην παρὰ τοῦ ἐχθροῦ καὶ καταστραφεῖσαν παρ᾿ αὐτοῦ, τὰ μάλιστα συνετέλεσεν εἰς τὴν κατὰ τὴν Πελοπόννησον ματαίωσιν τοῦ ὀλεθρίου ἐκείνου σχεδίου του. Διό, πλὴν εὐαρίθμων ἐξαιρέσεων, οἷον ἑνὸς δευτερευόντος στρατιωτικοῦ, τοῦ Νενέκου, ἐλεεινῶς καὶ τούτου καταστρέψαντος τὸν βίον, καθὸ φονευθέντος παρ᾿ αὐτῶν τῶν οἰκείων του, οἵτινες δὲν ἠνείχοντο τὸ ὄνειδος, ὅπερ προσέτριβεν αὐτοῖς ὁ νέος οὗτος Ἐφιάλτης, οὐδεὶς ἄλλος ἐν Πελοποννήσῳ στρατιωτικὸς ἠτίμασε τὸν ἑλληνικὸν χαρακτῆρα. Ἐὰν δέ που ἀνεφάνησαν ἀσθενεῖς τινες χαρακτῆρες ἐκ τῶν κατοίκων, ποῦ μεν διὰ τῆς αὐστηρότητος, ποῦ δε διὰ τῆς πειθοῦς ἠναγκάσθησαν νὰ ἐπανέλθωσι καὶ οὗτοι εἰς τὴν ὁδὸν τοῦ καθήκοντος. Σημειωτέον δέ, ὅτι ὡς πρὸς τούτους ἀδυσώπητος πάντοτε ἀνεδείχθη ὁ Δημήτριος Μελετόπουλος, καὶ εἰς τὴν αὐστηρότητα ταύτην ὀφείλεται πάντως ἡ ἐπιτυχία του. Καίτοι δὲ εἰς τὸ σπουδαῖον τοῦτο ἔργον ἀσχολούμενος, ἔσπευδε πάντοτε πρῶτος κατὰ τοῦ ἐχθροῦ. Ὑπὸ τὸν ἀείμνηστον Θεόδωρον Κολοκοτρώνην, ὅστις ἠγάπα αὐτὸν ὡς ἴδιον υἱὸν διὰ τὰς ἀρετάς του, διατελῶν ὡς στρατηγός, λαμβάνων μέρος εἰς τὰς κατὰ τοῦ Ἰβραχήμη μάχας τῶν Βερβαινῶν, τοῦ Λεονταρίου, τῶν Πισινῶν, τῆς Βέργας καὶ τοῦ Ἀλμηροῦ κατὰ τὴν Μάνην, τῶν Ῥιζῶν, εἰς τὰ πέριξ τῆς Τριπόλεως, καὶ εἰς ἄλλα ἔτι μέρη. Τῷ δὲ 1827 εἰς μὲν τὴν μάχην τῶν Τσετσεβῶν ἐνεργὸν λαμβάνει μέρος ἐπίσης ὑπὸ τὸν στρατηγὸν Θ. Κολοκοτρώνην· εἰς δὲ τὴν πεισματώδη ἐκείνην τῆς Καυκαριᾶς, ὅτε διετέλει ὑπὸ τὴν ὁδηγία τοῦ Ἀρχιστρατήγου Ῥιχάρδου Τσούρς (Sir Richard Church), μεγάλως διακρίνεται ἐπὶ γενναιότητι καὶ ἀνδρείᾳ.
Κατὰ τὴν μάχην ἐκείνην, ἥν ὁ ἐπιζῶν οὗτος Στρατηγὸς ἀποκαλεῖ «ὡραῖον ἀγῶνα τῶν Πελοποννησίων» (a good affair of the Peloponnesians) ὁ ἑλληνικὸς στρατός, κεχαρακωμένος ἐπὶ ὑψώματός τινος εἰς ἀπόστασιν βολῆς τουφεκίου ἀπὸ τοῦ αἰγυπτιακοῦ, ἀφ᾿ οὗ ὑπέστη τριήμερον κανονιοβολισμόν, μηδὲ βῆμα ὑποχωρήσας, ἀπέκρουσε τρεῖς ἐπανειλημμένας ἐφόδους τῶν αἰγυπτιακῶν ταγμάτων διὰ τῆς λόγχης. Ὁ στρατηγὸς Δημήτριος Μελετόπουλος ἦν ἐξ ἐκείνων, οἵτινες ὑπέμεναν ν᾿ ἀντιταχθῶσι κατὰ τοῦ ἐχθροῦ εἰς τὸ μέρος ἐκεῖνο. Ὑπὸ τοσαύτης δὲ ζέσεως κατείχετο κατὰ τὴν μάχην, ὥστε ξιφήρης ἵστατο κατὰ τῶν ἐφορμούντων ἐχθρῶν, καὶ ἐδέησεν οἱ στρατιῶται αὐτοῦ νὰ τὸν βιάσωσι νὰ καθήσῃ, διότι τὰ ἐνδύματα καὶ τὸ φέσιον αὐτοῦ εἶχον κατατρυπηθῇ ὑπὸ σφαιρῶν4. Ἐκεῖ διεκρίθη ὁ Στρατηγὸς Πλαπούτας, ὁ ἐπιστήθιος φίλος καὶ συνάδελφος τοῦ Μελετοπούλου, ὡς ἀπεκάλει αὐτὸν πάντοτε· ἐκεῖ οἱ Πετιμεζαῖοι, ὁ Χρῆστος Φωτομάρας καὶ ἄλλοι πολλοὶ ἐπίσημοι στρατιωτικοί, ὧν τὴν μνείαν ἀφίνομεν εἰς τὴν ἱστορίαν.
Τοιαῦτα τὰ στρατιωτικὰ ἔργα τοῦ ἀνδρός. Ἀλλὰ καὶ κατὰ τὸν πολιτικὸν καὶ ἰδιωτικὸν αὐτοῦ βίον ἀπέφηνεν οὐχ ἧττον χαρακτῆρα ἀκέραιον καὶ γενναιόφρονα. Πλούσιος ὤν, ὡς εἴρηται, ἐδαπάνησεν ὅλην σχεδὸν τὴν πατρικὴν οὐσίαν εἰς τὰς ἀνάγκας τῆς πατρίδος πληρώνων τοὺς μισθοὺς οὐ μόνον τοῦ ὑπὸ τὴν ἀρχηγίαν αὐτοῦ στρατιωτικοῦ σώματος, ἀλλὰ καὶ ἄλλων. Γνωστὸν εἶναι, ὅτι διεφώνει πολιτικῶς μετὰ τοῦ ἑτέρου στρατηγοῦ τῆς ἐπαρχίας, τοῦ ἀοιδίμου Ἀνδρέου Λόντου. Καὶ ὅμως εἰς πολλὰς περιστάσεις, ὅτε οὗτος εὑρίσκετο εἰς δυσχερείας οἰκονομικάς, ὁ Δημήτριος Μελετόπουλος, ὅστις τὸν ἐτίμα εἰλικρινῶς, δὲν ἐδίστασε νὰ καταβάλῃ ἐξ ἰδίων τοὺς μισθοὺς τῶν στρατιωτῶν του, κατὰ τὰς σωζομένας ἐπισήμους ἀποδείξεις του. Ἰδίως εἰς Ἑλίκην (Τρουπιὰ) τῆς Αἰγιαλείας εὑρισκόμενός ποτε, ἔμαθεν, ὅτι ὁ Ἀνδρέας Λόντος εἰς δεινὴν εὑρίσκετο θέσιν, πολιορκούμενος ἐν Αἰγίῳ ὑπὸ τῶν ἰδίων στρατιωτῶν αὑτοῦ, στασιαζόντων διὰ τοὺς μισθούς των. Μόλις ἀκούσας τὸ ἀσέβημα τοῦτο, ὅπερ καὶ αὐτὸς ἄλλοτε ὑπέστη, ἔσπευσεν εἰς ἀπαλλαγὴν τοῦ ἐνδόξου αὐτοῦ συναγωνιστοῦ καὶ πρώην ἀρχηγοῦ, καταβαλὼν τοὺς μισθοὺς τούτους, συμποσουμένους εἰς 75.000 γροσίων. Συμποσοῦνται δὲ τὰ οὕτω πραγματικῶς δαπανηθέντα παρ᾿ αὐτοῦ καὶ ἐπισήμως ἐπικυρωθέντα παρὰ τῆς Κυβερνήσεως εἰς 365.000 γροσίων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἤτοι ἰσαρίθμους χιλιάδας δραχμῶν. Διετέλεσε δὲ ὡς πληρεξούσιος εἰς τὴν ἐν Τροιζῆνι Συνέλευσιν καὶ εἰς τὴν ἐν Προνοίᾳ διαλυθεῖσαν. Κατὰ τὴν τελευταίαν ταύτην ἐκινδύνευσεν τὸν ἔσχατον κίνδυνον, διότι, ὡς καθιστάμενος οὕτω τοῖς ἄλλοις πρόσκομμα εἰς τοὺς σκοποὺς τῶν ξένων ῥαδιουργιῶν, ἐγένετο ἀνάρπαστος μετὰ τῶν ἀοιδίμων Ἀναγν. Δεληγιάννη (τοῦ πενθεροῦ αὐτοῦ), Πανούτσου Νοταρᾶ, Φωτήλα καὶ ἄλλων πολλῶν ἐπιφανῶν συναδέλφων του. Μόλις δὲ δι᾿ ἁδρὰς χρημάτων θυσίας ἐλυτρώθησαν ἐκ τῶν χειρῶν τῶν αὐτῶν ἀνθρώπων, οὕς οἱ ξένοι μετεχειρίσθησαν ὄργανα κατὰ τῆς Συνελεύσεως ἐκείνης. Ἡμέτερον ἔργον δὲν εἶναι νὰ καταδείξωμεν καὶ στηλιτεύσωμεν ἐνταῦθα τοὺς ἐνόχους τῆς στυγερᾶς ἐκείνης πράξεως κατὰ τῶν ἐλευθεριῶν τοῦ ἔθνους, ἀφήνοντες τοῦτο εἰς τὴν ἱστορίαν. Ἐμνημονεύσαμεν μόνον τοῦ γεγονότος, διότι συνδέεται μετὰ τοῦ βίου τοῦ ἀξιολόγου τούτου ἀνδρός.
Ἐπελθούσης τῆς Βασιλείας, ἀπεσύρθη ἰδιωτεύων εἰς Αἴγιον. Ἀλλὰ καὶ ἐκεῖσε ἐπεφυλάσσετο αὐτῷ νὰ δώσῃ νέα δείγματα τῆς γενναιότητός του, διότι ἀκούσας ἑσπέραν τινά, ὅτε ἡτοιμάζετο νὰ κατακλιθῇ, ὅτι οἱ διαβόητοι λησταὶ Χονδρογιανναῖοι ἐπιπεσόντες ἀθρόοι εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ μακαρίτου Λέοντος Μεσσηνέζη, καὶ ἐλήστευσαν καὶ ἐκάκουν αὐτόν, δὲν ἐδίστασε νὰ δράμῃ νύκτωρ, ἀψηφῶν τῆς ζωῆς αὐτοῦ, εἰς βοήθειαν τοῦ δεινοπαθοῦντος συμπολίτου αὐτοῦ· ἐνθαῤῥύνας δὲ διὰ τοῦ παραδείγματός του τοὺς λοιποὺς καὶ παρορμήσας αὐτοὺς εἰς ἔφοδον κατὰ τῶν ληστῶν, οἵτινες ἦσαν ἕτοιμοι νὰ ἐξέλθωσιν, ἐπέτυχεν ἄρδην τὴν καταστροφὴν τῆς φοβερᾶς ἐκείνης συμμορίας, ἥτις ἐπὶ ἔτη ὁλόκληρα ἐλυμαίνετο τὴν Πελοπόννησον.
Καὶ εἰς ἐκτάκτους δὲ ἀποστολὰς διεκρίθη κατά τε τὴν Μεσσηνίαν καὶ τὴν Ἀρκαδίαν, διορισθεὶς μετὰ τοῦ ἀειμνήστου Ἀνδρέου Ζαΐμη τῷ 1834, καὶ εἰς Ὕδραν τῷ 1844, ὅτε κατηύνασε μετὰ τῶν ἄλλων τὴν ἐπαπειλοῦσαν νὰ ἐκραγῇ βαρεῖαν στάσιν. Διετέλεσε δὲ κατὰ πρῶτον Δήμαρχος μέχρι τοῦ 18425 κοινῇ ψήφῳ τῶν συμπολιτῶν αὐτοῦ. Ἀκολούθως δὲ Βουλευτὴς μὲν κατὰ τὴν α΄ περίοδον, ὅτε πάντες ἐνθυμοῦνται τὴν ἀξιοπρεπῆ διαγωγήν του, καὶ στρατιωτικὸς νομοεπιθεωρητὴς Ἀχαΐας, Νομάρχης δὲ εἰς κρισίμους περιστάσεις καὶ Ὑπουργὸς ἐπὶ τῶν Ἐσωτερικῶν. Καθ᾿ ἁπάσας τὰς δημοσίας αὐτοῦ θέσεις ἐξεπλήρωσε τὰ καθήκοντά του μετὰ θρησκευτικῆς εὐλαβείας καὶ ἀκεραιότητος ἤθους, προελόμενος ν᾿ ἀφήσῃ πτωχὴν τὴν οἰκογένειαν αὐτοῦ, ἢ νὰ προστρίψῃ τὴν ἐλαχίστην κηλίδα εἰς τὴν ὑπόληψιν αὐτοῦ. Ὁ Δημήτριος Μελετόπουλος, μετὰ τῶν ἀοιδίμων ἀδελφῶν Ἀνδρέου καὶ Ἀναστασίου Λόντου, ἀποτελεῖ τὴν τριλογίαν τῶν ἐπισήμων καὶ ἐνδόξων ἀνδρῶν, οὕς ἡ μικρά, ἀλλ᾿ ἱστορικὴ πόλις τοῦ Αἰγίου παρήγαγε καθ᾿ ἡμᾶς, καὶ οἵτινες ἀναμφιλέκτως ἐτίμησαν τὸ ἑλληνικὸν Ἔθνος καὶ τὸ ἑλληνικὸν ὄνομα. Οὕτως ἀνήρ, ὅστις διεκρίνετο ἐπὶ πλούτῳ, καὶ ὅστις ἐδαπάνησε ἑκατοντάδας χιλιάδων δραχμῶν εἰς τὸν βωμὸν τῆς Πατρίδος, ἀπεβίωσεν σχεδὸν πένης, ὡς πάντες οἱ ἔνδοξοι αὐτοῦ συνάδελφοι καὶ συναγωνισταί. Λυπηρὸν ὅμως εἶναι νὰ βλέπῃ τις ἄνδρας, οἵτινες ἐθυσίασαν καὶ ὑπεροχὴν κοινωνικὴν καὶ πλούτη καὶ οὐσίας ὑπὲρ ἐλευθερίας τῆς Πατρίδος, καὶ οἵτινες ἤσκουν ὑπερτάτην σχεδὸν ἐξουσίαν ἐν ταῖς χώραις αὐτῶν, ν᾿ ἀποθνήσκωσιν ἀνέστιοι καὶ πένητες, μηδὲ τὰ ἔξοδα τῆς κηδείας καὶ τῆς ἀγορᾶς τοῦ τόπου τῆς ταφῆς ἔχοντες, καὶ, τὸ χείριστον, καταλιμπάνοντες τὰς οἰκογενείας αὐτῶν κατατρυχομένας ὑπὸ τῆς ἀπορίας !
(ἐφημερίδα "ΑΙΩΝ" 7/7/1858)
1Σύμφωνα μὲ τὸ ἀρχεῖο τοῦ Σέκερη μυήθηκε μέσῳ τοῦ Π. Ἀρβάλη.
2Οἱ ἐπιζῶντες κ.κ. Γεώργιος Μ. Ἀντωνόπουλος, γερουσιαστὴς καὶ Γ. Χαραλάμπης, ἐμποροκτηματίας ἐν Πάτραις, δύναται ἄριστα νὰ μαρτυρήσωσι τὸ γεγονὸς τοῦτο, καθὸ ἐπιφορτισθέντες τὴν προμήθειαν αὐτήν.
3Σώζονται αἱ αὐτόγραφαι ἐπιστολαὶ τοῦ τε αεἰμνήστου τούτου γέροντος καὶ τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, δι᾿ ὧν ἔπαινος δημοσίᾳ ἀπονέμεται πρὸς τὸν Δημήτριον Μελετόπουλον.
4Ὁ Ἰβραχήμης ἠρώτα κατόπιν μετὰ πολλὰ ἔτη ξένον διατρίψαντα ἐν Πάτραις, καὶ ἀκολούθως ἐν Αίγύπτῳ, τὸν Ἄγγλον Κ. Γκριν, ἐὰν ζῇ νέος τις καὶ ὡραῖος Στρατηγός, ὅστις διεκρίνετο μεταξὺ τῶν λοιπῶν.
ΟΙ ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 2, 3, 4 υπάρχουν στην εφημερίδα ΑΙΩΝ.
5Ἡ σωστὴ χρονολογία εἶναι τὸ 1841.
