Ο ΣΕΙΣΜΟΣ ΤΟΥ 1888 ΣΤΟ ΑΙΓΙΟ

Τὸ Αἴγιο γύρω στὸ 1880 ζοῦσε ἐποχὴ εὐημερίας καὶ προόδου. Ἡ καλλιέργεια τῆς σταφίδας γινόταν ἐπικερδὴς καὶ οἱ ζημιὲς ἀπὸ τὰ χρέη τῶν προηγούμενων ἐτῶν εἶχαν πλέον ἀποσβεσθεῖ. Ὁ πλοῦτος ἀπὸ τὴν αὐξανόμενη γεωργικὴ καὶ ἐμπορικὴ κίνηση ἐπούλωσε τὶς πληγὲς τοῦ σεισμοῦ τοῦ 1861. Κομψὲς νεοκλασσικὲς οἰκοδομὲς ἄρχισαν νὰ ἀνεγείρονται. Ἡ πόλη σιγὰ-σιγὰ ἐξευρωπαϊζόταν καὶ γινόταν μία ἀπὸ τὶς ὡραιότερες μικρὲς πόλεις τῆς χώρας. Τελευταῖα εἶχε ἀποκτήσει καὶ σιδηρόδρομο. Οἱ φιλόπονοι κάτοικοι ἀτένιζαν τὸ μέλλον τους μὲ αἰσιοδοξία. Τὸν Αὔγουστο ὅμως τοῦ 1888 μία ἀπρόσμενη φυσικὴ καταστροφή, χειρότερη ἀπὸ αὐτὴ τοῦ 1861, ἦρθε νὰ τοὺς δοκιμάσει.

Στὸ παρακάτω κείμενο ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ περιγράφεται ἡ κατάσταση ποὺ δημιουργήθηκε στὴν πόλη μετὰ ἀπὸ τοὺς μεγάλους σεισμοὺς τῆς 28ης Αὐγούστου 1888.

Η ΕΝ ΑΙΓΙῼ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Ἐπιθυμοῦντες νὰ γίνωμεν αὐτόπται τῶν καταστροφῶν, ἃς ὁ προχθεσινὸς σεισμὸς ἐπήνεγκεν εἰς τὴν πόλιν τοῦ Αἰγίου, ἵνα ὧμεν εἰς θέσιν νὰ μεταδώσωμεν τοῖς ἀναγνῶστες ἡμῶν πληροφορίας ἀκριβεῖς, ἀνεχωρήσαμεν χθὲς διὰ τῆς πρωϊνῆς ἁμαξοστοιχίας τῆς 6ης ὥρας, καὶ ἀφικόμεθα εἰς Αἴγιον ὀλίγον μετὰ τὴν μεσημβρίαν.

Οὐδὲν ἐκ τῶν χωρίων, ἅτινα καθ᾿ ὁδὸν συνηντήσαμεν ἐνέφαινε τὸ ἐλάχιστον ἴχνος καταστροφῆς· μόνον δέ, ὅτε προσηγγίσαμεν εἰς τὸ Αἴγιον, διεκρίναμεν μακρόθεν τὰς καταρρεύσαντας στέγας καὶ τὰ διερρωγότα τείχη τῶν οἰκῶν, τεκμήρια τρανὰ τοῦ μεγέθους τῆς καταστροφῆς, ἣν ὁ σεισμὸς ἐπήνεγκεν εἰς τὴν πόλιν ταύτην.

Καὶ τῷ ὄντι· ἤρκει νὰ διέλθῃ τις ἁπλῶς τὰς ὁδοὺς τῆς πόλεως, ὅπως λάβῃ ἰδέαν τοῦ κακοῦ. Εἶνε ἀληθές, ὅτι οἰκίας καταρρευσάσας μέχρι θεμελίων δὲν ἔβλεπέ τις· ἀλλὰ διέκρινε προφανέστατα, ὅτι οὐδεμία σχεδὸν οἰκία εἶχε μείνει ἀβλαβής. Ἄλλης κατέρρευσεν ἡ στέγη, ἄλλης διερράγησαν τὰ τείχη, ἄλλης ἐκρημνίσθησαν τὰ ἐσωτερικὰ διαχωρίσματα, ἄλλης ἐκλονίσθησαν τὰ θεμέλια, καὶ ἐν γένει πασῶν κατέπεσον τὰ κονιάματα. Ἐὰν δὲ οἰκίαι τινὲς ὑπέστησαν ἐλάσσονα σχετικῶς βλάβην, αὗται εὑρίσκονται εἰς τὴν συνοικίαν Γαλαξιδιώτικα², ἥτις διὰ λόγους ἀνεξηγήτους, φαίνεται ὅτι ὑπέφερε σχετικῶς ὀλιγότερον τῆς λοιπῆς πόλεως.

Πάντα τὰ καταστήματα τῆς ἀγορᾶς, ἀνεξαιρέτως, διετέλουν κατάκλειστα, εἰς τρόπον ὥστε, θὰ ἐνόμιζέ τις ὅτι εἶνε ἡμέρα ἑορτάσιμος, ἐὰν δὲν ἔβλεπε τὴν πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν του καταστροφήν. Ἐν ὅλῃ τῇ ἀγορᾷ, τὸ μόνον ἀνοικτὸν κατάστημα ἦτο ἓν φαρμακεῖον, ὅπερ εἶχεν ὑποστῇ σχετικῶς ὀλιγωτέραν βλάβην.

Ἐννοεῖται, ὅτι πᾶσαι αἱ οἰκογένειαι κατέλιπον τὰς οἰκείας των, οἵτινες ἀντὶ νὰ τὰς προσφέρωσιν ἄσυλον, τὰς ἠπείλουν διὰ θανάτου, καὶ κατεσκήνωσαν, ὅπου καὶ ὅπως ἑκάστη ἠδυνήθη· εἰς τὰς αὐλάς, εἰς τοὺς κήπους, εἰς τὰς πλατείας εἰς τὴν θέσιν τὴν καλουμένην «Ὑψηλὰ ἁλώνια», ἐντὸς περιβολίων κ.τ.λ. Ὁ βλέπων τοὺς Αἰγιεῖς οὕτως ἐσκηνωμένους ἐν ὑπαίθρῳ, ὑπὸ προχείρως κατασκευασθέντα παραπήγματα καὶ ὑπὸ αὐτοσχεδίους σκηνάς, θὰ ἐνόμιζεν, ὅτι παρίσταται εἰς παρῳδίαν τινὰ τῆς ἑορτῆς τῆς σκηνοπηγίας τῶν Ἰσραηλιτῶν, καθ᾿ ἣν, ἐγκαταλείποντες τὰς οἰκίας των, κατοικοῦσιν ἐπὶ 8 ἡμέρας ἐντὸς παραπηγμάτων ἐγειρομένων εἰς τὰς αὐλὰς καὶ τοὺς κήπους των. Μὲ τὴν διαφορὰν ὅμως, ὅτι οἱ Αἰγιεῖς, δὲν ἑορτάζουσιν ἀλλὰ θρηνοῦσιν, φεῦ, τὰς καταστραφείσας οἰκίας των.

Ἄξιον σημειώσεως εἶνε, ὅτι αἱ νεόδμητοι λίθιναι οἰκίαι ὑπέστησαν τὴν μείζονα καταστροφήν. Ἡ οἰκία τοῦ κ. Φαραζουλῆ³, πρῴην Δημάρχου, ἥτις μόλις πρὸς ὁλίγων μηνῶν εἶχε κτισθῇ, στοιχίσασα 80.000 δραχμάς, κατεστράφη ἐντελῶς, ὡς ἐπίσης καὶ ἡ οἰκία τοῦ κ. Γκόφα⁴, καὶ ἄλλαι τινές, ἐπίσης νεόδμητοι καὶ λίθιναι· οἱ δὲ ὀλίγαι οἰκίαι, οἵτινες ἀντέσχον, ἦσαν κατεσκευασμέναι ἐξ ὀπτῶν πλίνθων⁵. Εἶνε ἤδη ἀποδεδειγμένον, ὅτι διὰ τοὺς τόπους τοὺς ὑποκειμένους εἰς τὰς καταστροφὰς τῶν σεισμῶν αἱ ἐξ ὀπτῶν πλίνθων οἰκοδομαὶ εἶνε αἱ καταλληλότεραι, καθότι, ἡ συναρμογὴ αὐτῶν καὶ ἡ σύνδεσις τυγχάνει ἐντελεστέρα.

Σημειωτέον ἐπίσης, ὅτι ἐκ τῶν ἓξ ἐκκλησιῶν τοῦ Αἰγίου, ἐβλήθησαν κατὰ τὸ μᾶλλον ἢ ἧττον σοβαρῶς αἱ πέντε, ἔμεινε δὲ ἀβλαβὴς ἡ μία⁶.

Αἱ δονήσεις τοῦ σεισμοῦ ἐξηκολούθησαν καθ᾿ ὅλην τὴν προχθεσινὴν νύκτα καὶ τὴν πρωΐαν τῆς χθές· οὕτω δέ, ἐκτὸς τῶν δύο δονήσεων τῆς 5ης ὥρας μ.μ. τῆς Κυριακῆς, οἵτινες ἐπήνεγκον τὴν καταστροφήν, ἔλαβον χώραν καὶ ἕτεραι εἴκοσι δονήσεις, ἡ σπουδαιοτέρα τῶν ὁποίων ἦτο ἡ συμβᾶσα τὴν χαραυγὴν τῆς χθές.

Ὁ προχθεσινὸς σεισμὸς ὑπῆρξεν ἰσχυρότερος τοῦ συμβάντος ἐν ἔτει 1861⁷, ὁμολογεῖται δὲ παρὰ πάντων τῶν Αἰγιέων. Ὁ πρὸ εἰκοσιεπτὰ ἐτῶν γενόμενος, ἔσχε δονήσεις κυματοειδεῖς καὶ διήρκεσεν ἐπὶ πλείονα χρόνον, ὁ προχθεσινὸς ὅμως σεισμὸς ὑπῆρξεν τοπικὸς ἐν Αἰγίῳ, αἱ δονήσεις δὲ αὐτοῦ δὲν ἦσαν κυματοειδεῖς, ἀλλὰ προήρχοντο ἐκ τῶν κάτω πρὸς τὰ ἄνω, τινακταί, οὕτως εἰπεῖν. Ἑκάστης δὲ δονήσεως, προηγεῖτο κρότος ἰσχυρός, ὅμοιος πρὸς ἐκπυρσοκρότησιν τηλεβόλου. Τὰ ὅρια τοῦ σεισμοῦ ἐκτείνονται ἀπὸ τῆς Τεμένης μέχρι τοῦ Βουραϊκοῦ ποταμοῦ, ἡ δὲ διεύθυνσις τῶν δονήσεων ὑπῆρξεν περιστροφική.

Τὰ θύματα τῆς καταστροφῆς εἶνε, ἡ ὑπηρέτρια τῆς οἰκογενείας Γκόφα, ἥτις ἐφονεύθη, καὶ 15 τραυματισθέντες, ὧν ὁ εἰς λέγεται ἐπικινδύνως.

Εὐνόητον τυγχάνει, ὅτι ἐὰν ὁ σεισμὸς ἐπήρχετο ἐν ὥρᾳ νυκτερινῇ, θὰ ἐθρηνοῦμεν σήμερον πολὺ περισσότερα θύματα.

Ἄξιον σημειώσεως εἶνε, ὅτι καὶ ἐν ἔτει 1861 τὸ θῦμα τοῦ σεισμοῦ ὑπῆρξε μία ὑπηρέτρια, ὅπως καὶ προχθές. Αἱ ἀτυχεῖς ὑπηρέτριαι ὑπόκεινται περισσότερον εἰς τὸν κίνδυνον, διότι αὐταὶ σχεδὸν οὐδέποτε ἐξέρχονται τῆς οἰκίας.

Αἱ περιστάσεις ὑφ᾿ ἃς ἐφονεύθη ἡ ὑπηρέτρια τοῦ Γκόφα, εἶναι ἀρκοῦντος δραματικαί. Ἡ δύστηνος ἦτο κόρη μόλις δεκαὲξ ἐτῶν· περὶ ὥραν 5ην μ.μ. τῆς Κυριακῆς καίτοι ἦτο ἡμέρα ἀργίας αὕτη ἦτο ἀπησχολημένη εἰς πλύσιν ἀσπρορρούχων τινῶν ἐν τῷ πλυσταρείῳ τῆς οἰκίας τῶν κυρίων της, οἵτινες εἶχον ἐξέλθει. Ἅμα ὡς ᾐσθάνθη τὴν πρώτην δόνησιν ἔσπευσε πρὸς τὴν ἐξώθυραν ὅπως ἐξέλθῃ εἰς τὸ ὕπαιθρον, ἀλλὰ μόλις ἡ ἀτυχὴς διεσκέλιζε τὸ κατώφλιον, μόλις ἔθετε τὸν πόδα της ἔξω, ἡ οἰκία κρημνισθεῖσα ἐπ᾿ αὐτῆς τὴν ἔθαψε ὑπὸ τὰ ἐρείπιά της· αἱ γοεραὶ φωναί της δὲν ἠδύναντο νὰ εὕρωσι τότε ἠχῶ, καθότι τὴν στιγμὴν ἐκείνην ὁ καθεὶς προσεπάθει νὰ σώσῃ ἑαυτόν· ἔμεινεν λοιπὸν εἰς τὴν ἰδίαν θέσιν, καὶ μετ᾿ ὀλίγα λεπτὰ ἡ δευτέρα δόνησις, καταρρίψασα ἐπ᾿ αὐτῆς λίθους καὶ δοκούς, τὴν συνέτριψεν ἐλεεινῶς. Ἀλλ᾿ ἆρα γε, ἐὰν ἦτο ἁβρά τις δεσποινὶς ἐκ τῶν εὐτυχῶν τοῦ κόσμου τούτου ἀντὶ νὰ εἶνε πτωχὴ ὑπηρέτρια, δὲν θὰ ἐξεφύτρωνον ὡς διὰ μαγείας, πλείονες τοῦ ἑνὸς ἱπποτικοὶ ἄνδρες ἕτοιμοι νὰ τὴν σώσωσιν ἐπὶ κινδύνῳ τῆς ἰδίας των ζωῆς ;... Τίς οἶδε⁸;

Ἐκ τῶν πέριξ χωρίων, λέγεται, ὅτι μείζονα καταστροφὴν ἔπαθον τὰ Μουρλά⁹· εἰς δὲ τὰ Σελιανίτικα, χωρίον ἀπέχον τοῦ Αἰγίου 12 περίπου χιλιόμετρα, διεδίδετο ὅτι ἀνέβλυσεν ἰαματικὴ πηγὴ¹⁰ εἰς θέσιν ἔνθα δὲν ὑπῆρχεν πρότερον τοιαύτη.

Διὰ τῆς αὐτῆς ἀμαξοστοιχίας, ἧς ἐπεβαίνομεν ἡμεῖς, μετέβαινεν εἰς Αἴγιον καὶ ὁ λοχαγὸς τοῦ μηχανικοῦ κ. Μίκαρος ἐπὶ κεφαλῆς μιᾶς διμοιρίας σκαπανέων, φερόντων μεθ᾿ ἑαυτῶν καὶ 180 σκηνάς. Ὁ κ. Μίκαρος ἅμα ἀφικόμενος εἰς Αἴγιον, περιῆλθε ὅλην τὴν πόλιν, καὶ ἤρξατο ἀμέσως τῆς διανομῆς τῶν σκηνῶν εἰς τοὺς ἔχοντας μεγαλειτέραν αὐτῶν ἀνάγκην. Οἱ κάτοικοι πρὸ πάντων χρειάζονται σκηνάς, καθὼς καὶ ξυλικὴν διὰ πρόχειρα παραπήγματα, ὅπως οἰκονομηθῶσι πρὸς ὥραν, μέχρις ὅτου ἐπισκευάσωσιν ἢ ἀνοικοδομήσωσι τοὺς καταστραφέντας οἴκους των. Ἀλλὰ περὶ τῶν ἀναγκαιούντων, οὐδεμία ἀμφιβολία, ὅτι ἡ κυβέρνησις¹¹ θέλει λάβει ὅσον τάχιστα τὴν διοῦσαν πρόνοιαν. Τοιαύτην, ἐν ἄκρᾳ συντομίᾳ ἡ ἐν Αἰγίῳ κατάστασις ὡς ἠδυνήθημεν ν᾿ ἀντιληφθῶμεν αὐτὴν κατὰ τὴν ὀλιγόωρον ἐκεῖ διαμονήν μας. Φρονοῦμεν, ὅτι ἡ κυβέρνησις ὀφείλει ν᾿ ἀναζητήσῃ καὶ ἐξεύρῃ μέσον, δι᾿ οὗ ἐν τῷ μέλλοντι νὰ προλαμβάνωνται αἱ τοιαῦται ἐκ τοῦ σεισμοῦ καταστροφαί. Τὸ δὲ μέσον καθ᾿ ἡμᾶς, εἶνε ἁπλούστατον : Ν᾿ ἀνατεθῇ εἰς ἐπιστήμονας μηχανικοὺς νὰ ὁρίσωσιν ἐπακριβῶς τὸν τρόπον καθ᾿ ὃν δέον νὰ κτίζωσι, καὶ τὴν οἰκοδομήσιμον ὕλην ἧς τινος δέον νὰ ποιῶνται χρῆσιν, πάντες οἱ οἰκοδομοῦντες οἴκους ἐν πόλεσιν ἢ κώμαις ὑποκειμέναις εἰς σεισμούς. Τούτου δὲ γενομένου, νὰ ὑποχρεωθῶσι διὰ νόμου, καὶ ἐπὶ αὐστηραῖς ποιναῖς, νὰ συμμορφῶνται πρὸς τοὺς ὅρους τούτους πάντες οἱ ἐν τῷ μέλλοντι οἰκοδομοῦντες εἰς τὰς ἐν λόγῳ ἐπαρχίας. Φρονοῦμεν, ὅτι ἡ ἐφαρμογὴ τοιούτου τινὸς μέτρου, ἐπ᾿ ἀγαθῷ τοῦ τόπου, οὐδεμίαν θὰ παρουσίαζε δυσκολίαν¹².

Ἄποψη τοῦ Αἰγίου (1876) ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ περιηγητῆ Ludwig Salvator «Eine Spazierfahrt im Golfe von Korinth»

    Σύμφωνα μὲ τὸν τότε σεισμολόγο W. G. Foster : «Ὁ ἰσχυρὸς σεισμὸς ἔσχεν τὸ κέντρον του πρὸς δεξιὰν τοῦ Αἰγίου [καὶ] ὀφείλεται εἰς δὲ τὴν καθίζησιν τοῦ πυθμένος τῆς θαλάσσης, ἐξ ἧς καὶ ἐθραύσθη τὸ καλώδιόν μας. Τοῦτο ἐπιβεβαιοῖ πληρέστατα τὴν ἀκρίβειαν τῆς περὶ σεισμῶν θεωρίας μου καὶ τὴν πρόρρησίν μου ὅτι ὁ γενόμενος σεισμὸς θὰ ἐγένετο ἐν τῷ κόλπῳ τῆς Κορίνθου»...¹³

Γιὰ τὴν ἀνακούφιση τῶν σεισμοπλήκτων φαίνεται ὅτι ὑπῆρξε ἄμεση καὶ ἔγκαιρη δραστηριοποίηση καὶ ἐκ μέρους τῆς τότε Κυβερνήσεως καὶ τοῦ τότε Δήμου Αἰγιέων, ἀλλὰ καὶ πλουσίων ἰδιωτῶν. Ἀπὸ τὴν Τεργέστη ἔφτασε ξυλεία γιὰ νὰ καλύψει τὶς ἀνάγκες τῆς προσωρινῆς στέγασης. Τὸ δημοτικὸ συμβούλιο¹⁴ ψήφισε πίστωση 10.000 δραχμῶν γιὰ τὴν στέγαση τῶν ἀπόρων οἰκογενειῶν. Σύμφωνα μὲ τοὺς ἐλέγχους τῶν ἐνοριῶν, ἀλλὰ καὶ τῶν μηχανικῶν ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀπόρων οἰκογενειῶν στὴν πόλη καὶ στὰ γύρω χωριά, ποὺ πραγματικὰ εἶχαν ὑποστεῖ ζημιά, ὑπερέβαινε τὶς 500.

Ἀπὸ τὰ χωριὰ τοῦ Αἰγίου τὴ μεγαλύτερη καταστροφὴ ὑπέστη ἡ Κουλούρα. Τὸ χωριὸ ποὺ βρισκόταν στὴ λεγόμενη σήμερα «Παλαιοκουλούρα» ἰσοπεδώθηκε. Ἔτσι οἱ κάτοικοί του πῆραν τὴν ἀπόφαση νὰ τὸ μεταφέρουν στὴ θέση ὅπου βρίσκεται σήμερα : «Οἱ κάτοικοι τοῦ ἐξ ὁλοκλήρου καταστραφέντος χωρίου Κουλούρα, ἀπεφάσισαν νὰ μετοικήσωσιν εἰς ἕτερόν τι μέρος ἔξωθεν τῆς πόλεως Αἰγίου, ἐπὶ ὡραιοτάτης ἀληθῶς τοποθεσίας. Πρὸς τοῦτο δι᾿ ἀναφορᾶς των πρὸς τὸν κ. Νομάρχην, ζητοῦσιν ἵνα, ἀντὶ πάσης ἄλλης συνδρομῆς, καταβληθῇ παρά τε τοῦ δημοσίου καὶ δημοτικοῦ ταμείου τὸ ἀντίτιμον τῶν ἀπαιτουμένων πρὸς τὸν συνοικισμὸν τοῦτον γαιῶν».

Ὑπὲρ τῶν σεισμοπαθῶν τοῦ Αἰγίου ὁ τραπεζίτης (καὶ μετέπειτα πρωθυπουργὸς) Στέφανος Σκουλούδης προσέφερε 3.000 δραχμές, ἐνῷ ὁ ἐπίσης τραπεζίτης καὶ εὐεργέτης Ἀνδρέας Συγγρὸς προσέφερε 5.000 δραχμές. Ὁ Ἐρυθρὸς Σταυρὸς μαθαίνουμε ὅτι ἐπρόκειτο νὰ δωρήσει 8.000. Συστάθηκε ἐπίσης ἐπιτροπὴ γιὰ τὴ διενέργεια ἐράνου μὲ πρόεδρο τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Προκόπιο Α΄ καὶ γραμματέα τὸν Π. Α. Ράλλη.

Κτήριο κοντὰ στὴ Φανερωμένη (1876) ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ περιηγητῆ Ludwig Salvator «Eine Spazierfahrt im Golfe von Korinth». 

Ἡ πόλη ὅμως ἔχασε μιὰ μεγάλη εὐκαιρία : νὰ ἀνοικοδομηθεῖ μὲ σωστὴ ρυμοτομία, βάσει τοῦ ὡραίου σχεδίου ποὺ ὑπῆρχε ἀπὸ τὸ 1864. Στὶς ἐφημερίδες γίνεται ἔκκληση πρὸς τὴν κυβέρνηση νὰ ἐφαρμοστεῖ τὸ σχέδιο πόλεως, τὸ ὁποῖο μερίδα ἰδιοκτητῶν παραβίαζε : «Συντόνως ἐφιστῶμεν τὴν προσοχὴν τῆς κυβερνήσεως ἐπὶ τῶν νῦν ἐν τῇ πόλει Αἰγίῳ συμβαινόντων. Εἶνε γνωστὴ ἡ ἀθλιότης τῶν ὁδῶν τῆς πόλεως ἐκείνης· οὐδεμία ρυμοτομία ὑπάρχει, ἀλλὰ στενωπαί, σκολιαὶ καὶ ἀκανόνιστοι. Σήμερον μετὰ τὸ ἀπελθὸν δυστύχημα, ὅτε πρέπει ν᾿ ἀνοικοδομηθοῦν αἱ περισσότεραι τῶν οἰκιῶν, δύναται κάλλιστα νὰ ἐφαρμοσθῇ τὸ σχέδιον πόλεως καὶ νὰ τηρηθῇ ἡ εὐθυγραμμία τῶν ὁδῶν. Καταλληλοτέρα περίστασις εἶνε ἀδύνατον νὰ παρουσιασθῇ, οὐδὲ εὐχόμεθα πλέον νὰ παρουσιασθῇ τοιαύτη. Ἐν τούτοις, καθὰ ἐπιστέλλουσιν ἐκεῖθεν, πολλοὶ ἰδιοκτῆται τῶν ὁποίων αἱ οἰκοδομαί, κατὰ τὸ σχέδιον, τέμνονται ὑπὸ διερχομένης ὁδοῦ, ἤρχισαν νὰ ἐπισκευάζωσιν αὐτὰς ἐκ βάθρων, ὡς ἔχουσιν ἤδη, δηλαδὴ ἐπιπροσθούσης τῆς ὁδοῦ. Κατὰ τῆς παρανομίας ταύτης ἐστάλη παρ᾿ εὐυπολήπτων πολιτῶν τοῦ Αἰγίου τηλεγραφικὴ ἀναφορὰ πρὸς τὸ ὑπουργεῖον. Ἡ δημοτικὴ ἐκεῖ ἀρχή, καίτοι ποθοῦσα νὰ συντελέσῃ εἰς τὴν καλὴν ἀνοικοδόμησιν τῆς πόλεως, ἀδυνατεῖ ἐξ εὐνοήτων λόγων, φιλικῶν καὶ τοπικῶν συμπαθειῶν, νὰ ἐπέμβῃ δραστηρίως. Ἀπαιτοῦνται μέτρα πολὺ δραστικώτερα καὶ διὰ τοῦτο ἐπιβάλλεται εἰς τὸ ὑπουργεῖον τῶν ἐσωτερικῶν νὰ σκεφθῇ, περὶ τῆς καταλλήλου ἐνεργείας¹⁵».

Ἡ ἐξουσία ὅμως, τοπικὴ (κυρίως) καὶ κεντρική, ἔκανε τὰ στραβὰ μάτια. Ἡ φωνὴ τῶν λίγων διορατικῶν καὶ προοδευτικῶν δημοτῶν δὲν εἰσακούστηκε. Ἔτσι, ἀπὸ καπρίτσιο τῶν στενοκέφαλων ἰδιοκτητῶν, ἡ πόλη ἀνοικοδομήθηκε λίγο-πολὺ πάνω στὰ ἴδια ἀχνάρια, τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀποκτήσει ἄλλη ὄψη. 

______________

1 Μέχρι τὴν 14η Αὐγούστου 1888, σύμφωνα μὲ στοιχεῖα ποὺ δημοσιεύτηκαν στὴν ἐφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ (16/8/1888), τὰ φορτία σταφίδας ποὺ ἀπὸ τὸ λιμάνι τοῦ Αἰγίου ἐξάγονταν στὴν Ἀγγλία ἀνέρχονταν σὲ 4.683.397 ἐνετικὲς λίτρες : «Ἀπέπλευσαν τὴν παρελθοῦσαν ἑβδομάδα διὰ Λιβερπούλην τὰ ἀτμόπλοια «Φρουτέρα» καὶ «Ἀθήνια», τὸ μὲν πρῶτον ἀποκομίζον φορτίον σταφιδοκάρπου 1.011.381 λίτρας καὶ 957 κιβώτια, 8083 ἡμικιβώτια καὶ 10.000 τεταρτοκιβώτια, τὸ δεύτερον 1.043.103 λίτρ. εἰς 330 κιβώτια, 10.599 ἡμικιβώτια καὶ 9.117 τεταρτοκιβώτια. Αἱ εἰς ἐκλεκτὰς ποιότητας προσφερθεῖσαι ἐξ ἀρχῆς παρὰ τῶν ἐμπόρων τιμαὶ ἀπὸ 270-300 δραχμῶν κατὰ χιλιάδα [...]».

2 "Γαλαξιδιώτικα" ὀνομαζόταν ἡ συνοικία τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα, ἐπειδὴ οἱ πρῶτοι κάτοικοί της προέρχονταν ἀπὸ τὸ Γαλαξίδι. 

3 Ὁ Ἀθανάσιος Φαραζουλὴς διετέλεσε δήμαρχος Αἰγίου ἀπὸ τὸ 1881 ἕως τὸ 1887. Τὰ σπίτια τῶν Φαραζουλαίων βρίσκονταν ἐπὶ τῶν σημερινῶν ὁδῶν Μητροπόλεως καὶ Κ. Θεοδώρου.

4 Ἡ οἰκια τῆς οἰκογένειας Γκόφα βρισκόταν στὴ σημερινὴ ὁδὸ Μητροπόλεως (βλ. Γ. Παναγόπουλου Αίγιο-Μνημεία Τέχνη).

5 Ὀπτὴ πλίνθος = τοῦβλο

6 Ἀπὸ ἄλλες πηγὲς γνωρίζουμε πὼς στὸν σεισμὸ τοῦ 1888 μόνον ἡ ἐκκλησία τῶν Ταξιαρχῶν ἔμεινε ἀνέπαφη. Ξέρουμε ἐπίσης ὅτι τότε καταστράφηκαν τὰ Εἰσόδια καὶ ἡ Φανερωμένη, ποὺ ξαναχτίστηκαν στὴ δεκαετία τοῦ 1890. Ἀπὸ τὶς παλιὲς ἐκκλησίες διασώθηκαν οἱ εἰκόνες τοῦ τέμπλου (στὴ Φανερωμένη ὅλο τὸ τέμπλο καὶ ὁ δεσποτικὸς θρόνος, στὰ Εἰσόδια ὑπάρχουν οἱ εἰκόνες).

7 Ὁ σεισμὸς ἔγινε τὴν Πέμπτη 26/12/1861. Οἱ ζημιὲς ποὺ προξένησε στὴν πόλη ἦταν περιορισμένης ἔκτασης. Μία μόνον οἰκία κατέρρευσε ὁλοσχερῶς.

8 Τὰ περισσότερα θύματα τῶν σεισμῶν -ἀκόμα καὶ σήμερα- ἀνήκουν στὰ κατώτερα κοινωνικὰ στρώματα.

9 Τὰ Μουρλὰ ἦταν ἡ σημερινὴ Ροδοδάφνη Αἰγίου.

10 Ἦταν ἄραγε ἡ θειοῦχος πηγὴ ποὺ λειτουργοῦσε μέχρι πρὶν ἀπὸ μερικὲς δεκαετίες ;

11 Ἡ Κύβέρνηση τοῦ Χαριλάου Τρικούπη, ποὺ τελικὰ ἀνταποκρίθηκε.

12-13 ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 30/8/1888

14 Δήμαρχος τὴν περίοδο 1887-1891 ἦταν ὁ Κωνσταντῖνος Κανελλόπουλος, πρὸς τιμήν του ὑπάρχει ἡ ὁδός.

15 ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 8/9/1888

Τηλεγραφήματα ἐξ Αἰγίου - ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 30/8/1888

ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 7/9/1888

ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 7/9/1888 

ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 8/9/1888

ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ 8/9/1888

Ἔρευνα Μάριος Χριστόπουλος

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ - ποίημα τοῦ Στέφανου Δάφνη

Γιὰ τὸν ἡρωϊκὸ θάνατο τοῦ Παύλου Μελᾶ ἔχουν γραφεῖ ἀρκετὰ ποιήματα ἀπὸ διαφόρους, γνωστοὺς καὶ λιγότερο γνωστοὺς ποιητές. Τὸ παρακάτω ποίημα τοῦ Στέφανου Δάφνη  (πραγματικὸ ὄνομα Θρασύβουλος Ζωιόπουλος) δημοσιεύτηκε στὴν ἐφημερίδα "ΑΘΗΝΑΙ" τοῦ Γεωργίου Πὼπ στὶς 21 Ὀκτωβρίου 1904. 



ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ

Τώρα ἂς σὲ πάρουν στὰ φτερὰ τῶν τραγουδιῶν οἱ Μοῦσες !
Τώρα ἂς ἀνέβῃ ἡ δόξα Σου ὣς τ᾿ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ,
ἂς ᾿ποῦνε οἱ Ἅρπες στὶς καρδιὲς τὴ φλόγα ποὺ ἐκρατοῦσες
θρῆνος ἂς γίνῃ ὁ θάνατος στὰ χείλη ἑνὸς Λαοῦ !...

Ρηγόπουλο τοῦ ἀρχαίου καιροῦ μὲ τὸ σπαθὶ στὸ χέρι
ἀτρόμητα ἐσὺ πήγαινες νὰ βρῇς τὰ ἰδανικά,
πάντα ἕναν πύργο σοὔδειχνε τὸ μακρυσμένο ἀστέρι
ποὺ ἁλυσσωμένη ἐστέναζε πεντάμορφη Κυρά...

Μὰ νά ! Στὸ δρόμο σου ἔφτασαν φονιάδες κι ἄγριοι σκύλοι,
καὶ τ᾿ ὄνειρό σου - ἀνάθεμα ! - τὸ σβύσανε, ὦ Ψυχή,
ἕνα μολύβι σοὔκλεισε τὰ μάτια καὶ τὰ χείλη
ποὺ ἐσιγοψιθυρίσανε « - Πατρίδα μου φτωχή...».

Κι ὅταν ἡ νύχτα ἐπλάκωσε καὶ οἱ σύντροφοι θλιμμένοι
στὴ μαύρη γῆ σοῦ ἀνοίξανε τὸν τάφο τὸ βαθύ,
ἦταν ἡ Πλάσι ὁλόγυρα περίτρομα ἀγριεμένη
κι εἶχαν τὰ οὐράνια ἀπάνωθε σὲ δάκρυα ἀναλυθῆ ! ...

Καὶ ἡ γῆ τοῦ Ἀλέξαντρου ἡ πικρὴ ποὺ ἐγέμισε ἀπ᾿ τὸ φῶς σου
ποὺ σὰν μητέρα σοῦ ἄνοιξε τὴ στοργικὴ ἀγκαλιά,
τὰ μέρη ἐκεῖνα ποὺ ἄφησε πεντάρφανα ὁ χαμός σου,
τὰ παλληκάρια, οἱ χείμαρροι καὶ τὰ ψηλὰ βουνὰ

πέρα γιὰ πέρα, ὅλα μαζὶ τὰ ἑλληνικὰ σὲ κλαῖνε,
ὡραῖο κορμί, λεβέντικο, τρισεύγενη καρδιά,
καὶ δάφνης κλώνια σπέρνοντας στὸ μνῆμα πάνω λένε :
« - Γιὰ τὴν Πατρίδα ἐπέθανε καὶ γιὰ τὴ Λευτεριά !...».

Χαῖρε, ὦ Μεγάλε ! Ἀνάστησες τὴν πεθαμένη Ἰδέα,
τοῦ θρύλου Ἐσὺ ἐζωντάνεψες καινούργιος Διγενής,
φύσηξες κάποια ὡραία πνοὴ σὲ μιὰ νεκρὴ Σημαία,
κι ἐπέρασες, ἡ ἀπέραντη Θυσία νὰ γενῇς !...

Χαῖρε, ὦ Μεγάλε ! Στὰ φτερὰ σὲ πῆρε τώρα ἡ Δόξα
γιὰ νὰ σὲ πάῃ στὰ Ἠλύσια, γιὰ νὰ σὲ φέρῃ ἐκεῖ
ποὺ ὑψώνει ὡς τρόπαια ἀστραφτερὰ τὸ Φῶς τὰ μύρια τόξα
γιὰ τὴ Μακεδονία μας τὴν τρισελληνική !

Γιὰ τὴ Μακεδονία μας τὴν πολυσκλαβωμένη,
ποὺ σὲ κρατάει φιλόστροργα, ποὺ θὲ νὰ καρτερῇ
ὁ θάνατός σου Ἀνάστασι νὰ γίνῃ ὀνειρεμένη
κι ἐκδίκησι τὸ αἷμα σου ἕναν καιρὸ νὰ βρῇ !...

           Στέφανος Δάφνης (Θρασύβουλος Ζωϊόπουλος 1882-1947)

Ὁ Παῦλος Μελᾶς μὲ τὸν γιό του Μίκη

              

Friedrich Wilhelm Sturz & Heinrich Friedrich Otto Abel - ΔΥΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

     α) Ὁ Γερμανὸς φιλόλογος Friedrich Wilhelm Sturz (1762-1832), στὸ πόνημά του «De Dialecto Macedonica et Alexandrina» (1808), ἀποφαίνεται ὅτι οἱ Μακεδόνες εἶναι Ἕλληνες καὶ ἡ γλῶσσα τους ἑλληνική, ὅμοια μὲ τὴ δωρική.

* Ὁλόκληρη ἡ μελέτη του γραμμένη στὰ λατινικὰ ὑπάρχει ἐδῶ :

https://archive.org/details/bub_gb_gfEIAAAAQAAJ/page/n4

     β) Ὁ ἐπίσης Γερμανὸς ἱστορικὸς Heinrich Friedrich Otto Abel (ἐξελλ. Ὄθων Ἄβελ, 1824-1858) στὸ πόνημά του "Makedonien vor König Philipp", ἔχοντας μελετήσει ἐξαντλητικὰ τοὺς ἀρχαίους συγγραφεὶς (Ὅμηρο, Ἡρόδοτο, Θουκυδίδη, Διόδωρο Σικελιώτη, Πλούταρχο κ.ά.), ἀντικρούει τοὺς ἰσχυρισμοὺς τοῦ φιλέλληνα ὁμοεθνοῦς του ἱστορικοῦ Karl Otfried Müller (1797-1840), ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Μακεδόνες ἦταν «βάρβαροι Ἰλλυριοί». Γράφει χαρακτηριστικά: «Οἱ χαρακτηρισμοὶ τοῦ Δημοσθένη ἐναντίον τῶν Μακεδόνων (τοὺς ἀποκαλοῦσε βαρβάρους), ἐπειδὴ προέρχονται ἀπὸ κομματικὸ ἀνταγωνισμό, ὡς πρὸς τὴν ἱστορικὴ ἔρευνα ἔχουν μικρὴ σημασία, ὡς πρὸς τὴν ἐθνολογικὴ ἔρευνα δὲν ἔχουν καμμία σημασία».

     Τὸ πόνημα τοῦ Abel μεταφράστηκε στὰ ἑλληνικὰ ἀπὸ τὸν παλαιὸ φιλόλογο Μαργαρίτη Δήμιτσα (1830-1903).

* Ὑπάρχει ψηφιοποιημένο στὴν Κρατικὴ Βαυαρικὴ Βιβλιοθήκη στὸ πρωτότυπο (στὸ γοτθικὸ ἀλφάβητο!): https://opacplus.bsb-muenchen.de/metaopac/singleHit.do?methodToCall=showHit&curPos=23&identifier=100_SOLR_SERVER_1441021767

* Καὶ στὰ ἑλληνικὰ (στὴν καθαρεύουσα) ἐδῶ: https://books.google.gr/books?id=Tb1XAAAAcAAJ&pg=PP26&dq=%CE%8C%CE%B8%CF%89%CE%BD+%CE%91%CE%B2%CE%B5%CE%BB&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwjXhuPgr4LgAhUGGuwKHU17DAIQ6AEIRzAG#v=onepage&q=%CE%8C%CE%B8%CF%89%CE%BD%20%CE%91%CE%B2%CE%B5%CE%BB&f=false

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΟΝΤΟΣ - ΤΟ ΠΟΛΥΚΡΟΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΤΑΦΗΣ ΤΟΥ

Βασίστηκε σε υλικό που είχα συγκεντρώσει πριν από λίγα χρόνια. Η τοπική επικαιρότητα με ώθησε να το αξιοποιήσω. Οι πληροφορίες αντλούνται - κυρίως -από εφημερίδες της εποχής (ΑΙΩΝ, ΤΑΧΥΠΤΕΡΟΣ ΦΗΜΗ, ΕΘΝΟΚΡΑΤΙΑ, ΕΛΠΙΣ, ΑΘΗΝΑ, ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, Η ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗ, Ο ΠΡΩΪΝΟΣ ΚΗΡΥΞ, Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ) και δευτερευόντως από μερικά βιβλία των Τάκη Σταματόπουλου, Νύση Μεσσηνέζη, Νικολάου Δραγούμη, Ανδρέα Σκανδάμη, Παύλου Καρολίδη, Γεωργίου Παναγόπουλου, Αρίστου Σταυρόπουλου.

Πατώντας πάνω στον ακόλουθο σύνδεσμο μπορείτε να διαβάσετε το κείμενό μου σε μορφή pdf 

https://drive.google.com/open?id=1GOZXMk-jwzrFTcrwZvO7Jbs9cySWd3yD

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΕΛΕΠΟΥΡΗΣ - Ὁ ξεχασμένος ποιητὴς τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνα καὶ τοῦ 1912-13

     Ὁ δημοσιογράφος καὶ ποιητὴς Γεώργιος Κελεπούρης ἐξύμνησε τὴν ἀνδρεία τῶν Μακεδονομάχων καὶ τῶν πολεμιστῶν τοῦ 1912-1913. Τὸ ὄνομά του ἀπουσιάζει ἀπὸ τὶς γραμματολογίες καὶ τὶς ἐγκυκλοπαίδειες. Λίγες πληροφορίες γιὰ τὴ ζωή του ἐντοπίσαμε στὸ ἱστολόγιο «ΠΕΡΙΗΓΗΤΗΣ»*. 
     Γεννήθηκε στοὺς Πενταγιοὺς τῆς Δωρίδας (Φωκίδα) τὸ 1890 καὶ πέθανε στὴ Χαλκίδα. Τελείωσε τὸ Βαρβάκειο Ἀθηνῶν καὶ ἀργότερα πῆγε στὴν Αἴγυπτο, ὅπου ἐργάστηκε στὶς ἐφημερίδες «Φῶς» καὶ «Ταχυδρόμος» τῆς Ἀλεξάνδρειας. Ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα καὶ πραγματοποίησε περιοδεῖες ὡς ἀνταποκριτὴς τῶν ἐφημερίδων σὲ Μακεδονία καὶ Θράκη. Ἐμπνευσμένος ἀπὸ τὸν ἀγῶνα γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν ἑλληνικῶν περιοχῶν, ἐξέδωσε τὶς ποιητικὲς συλλογὲς "Ρεμβασμὸς" 1908 καὶ "Ματωμένες δάφνες" 1910. Τὸ 1913 τύπωσε στὴν Ἀλεξάνδρεια τὸ βιβλίο "Δόξα ματωμένη, λεύκωμα καὶ ἡμερολόγιο τοῦ πολέμου 1912-1913", ποὺ ἐτέθη ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ Βασιλέως Κωνσταντίνου. Ἀργότερα φαίνεται ὅτι ἔγραψε καὶ ἄλλα ποιήματα διαφορετικῆς πλέον θεματολογίας. Ἀπὸ τὸν ἡλεκτρονικὸ κατάλογο τῆς Ἐθνικῆς Βιβλιοθήκης πληροφορούμαστε ὅτι τὸ 1968 ἐκδόθηκαν ἅπαντα τὰ ἀνέκδοτα ποιήματά του.

Ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα "ΑΛΗΘΕΙΑ"



                   ΔΟΞΑ ΜΑΤΩΜΕΝΗ !

                                    Στοὺς τιμημένους νεκρούς μας


Ἡ δάφνη ποὺ ἐποτίστηκε μὲ τὸ ἁγνό σας τὸ αἷμα
ἀμάραντη θὰ μένῃ,
νὰ πλέκουν, ἀπ᾿ τὰ κλώνια της, τὸ τιμημένο στέμμα,
γιὰ σᾶς ὦ τιμημένοι,
τ᾿ Ὀλύμπου σταυραετοί.

Καὶ θἄρχωνται κάθ᾿ ἄνοιξι μέσ᾿ στὴ χαρὰ τοῦ Ἀπρίλη,
πάνω στὰ μνήματά σας,
δροσιὲς ν᾿ ἀφήν᾿ ἡ χαραυγή, χαμόγελο τὸ δείλι,
ὑμνῶντας τὴν ἀνδρειά σας
τὴν τόσο ζηλευτή.

Καὶ θὰ περνᾷ ὁ ἀμέριμνος κι᾿ ἀστόχαστος διαβάτης
κι᾿ ὁ κάθε στρατηλάτης,
νὰ σκύβουν καὶ ν᾿ ἀσπάζωνται τῆς δάφνης σας τὰ φύλλα,
μὲ κἄποια ἀνατριχίλα !

Καὶ οἱ ἀπαίσιοι κόρακες μὲ τὴ βραχνὴ λαλιά τους
κι᾿ ἐκεῖνοι θὰ σωπαίνουν,
ὅταν θωροῦν τοὺς σταυραετοὺς μὲ τὰ πλατειὰ φτερά τους,
μυστήρια νὰ ὑφαίνουν
στὴν ἱερὴ σιγή...

Καὶ θὰ περνᾷ ὁ ἀντίλαλος, μὲ τὰ φιλιὰ τῆς αὔρας,
σἂν ὄνειρο, σἂν φῶς,
ἐκεῖ ποὺ ὕψωσ᾿ ὁ Μελᾶς, Λάβαρο νέας Λαύρας,
κι᾿ ἔκαμ᾿ ἀλήθεια νὰ γενῇ ὁ πόθος ὁ κρυφός.

Κ᾿ οἱ στοχασμοὶ πού, σἂν καπνοὶ μοσχοπλημμυρισμένοι,
κοντά σας θὰ διαβαίνουν,
τοῦ Ἄγρα τὴν παλληκαριά, τὴν πολυτιμημένη,
στὴ σκέψι θ᾿ ἀνασταίνουν.

Τόσες ἡρωϊκὲς μορφὲς θὰ περπατοῦν σιμά σας,
στὴ ματωμένη γῆ,
νὰ σμίγουνε τοὺς πόθους των, μὲ τ᾿ ἅγια μυστικά σας !...
Καὶ θἄρχεται γοργόφτερη ἡ λεβεντιὰ τοῦ ἀντάρτη,
κάθε αὐγὴ τοῦ Μάρτη,
μὲ σᾶς νὰ τραγουδῇ.

Καὶ θ᾿ ἀνταμώνοντ᾿ ᾑ παλῃὲς καὶ νέες δόξες τώρα,
σὲ μιὰ Μυσταγωγία,
μακρὰν ἀπὸ τὴν τρικυμιὰ καὶ τῆς σκλαβιᾶς τὴ μπόρα,
τὴ θεία Ἐλευθερία
νὰ γλυκοχαιρετοῦν...

... Μορφές, π᾿ ἀγκαλιαστήκατε γιὰ τὴν Ἰδέα καὶ μόνο
κι᾿ ἐστήσατ᾿ ὁλοφώτεινο τῆς Λευτεριᾶς τὸ Θρόνο,
Μορφές, ποὺ σᾶς στεφάνωσεν ἡ Δόξα ἡ ματωμένη,
ἀπ᾿ τὴν ἀναλαμπή σας
κ᾿ οἱ χρόνοι ποὺ γοργοπετοῦν, θὰ μένουν θαμπωμένοι !

Κι᾿ ἀπὸ τὸν θεῖον Ὄλυμπο, στὸν κόσμο πέρ᾿ ὡς πέρα,
θὰ φέγγῃ μιὰ λαμπάδα
γιὰ σᾶς, ποὺ ἐλατρεύσατε τὸν Π ρ ο μ η θ έ α πατέρα
καὶ μάννα τὴν Ἑ λ λ ά δ α !

                                   Γεώργιος Θ. Κελεπούρης (1890-1965)



Ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα "ΑΛΗΘΕΙΑ"



Ἀπὸ τὸ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ"

     Τὸ παραπάνω ποίημα ἔχει μελοποιηθεῖ ἀπὸ τὸν μαέστρο καὶ καθηγητὴ τῆς Παιδαγωγικῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν Δημήτριο Ἀργυριάδη (Αἴγιον 1884-1957). Ὁ Ἀργυριάδης τὸ 1912-1913 ὑπηρέτησε ὡς ὑπαξιωματικὸς τοῦ Ναυτικοῦ στὸ θωρηκτὸ Ἀβέρωφ. 

(Δημητρίου Ἀργυριάδη "ΣΥΛΛΟΓΗ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΑΣΜΑΤΩΝ ΠΡΟΣ ΧΡΗΣΙΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ & ΜΕΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ", ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΓΑΪΤΑΝΟΥ, χωρὶς χρονολογία, γύρω στὴ δεκαετία τοῦ 1930)

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ

_________

*"ΠΕΡΙΗΓΗΤΗΣ": https://periigitis.gr/2016/02/05/%CE%B3%CE%BB%CF%89%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%AD%CF%81%CE%B5%CF%85%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%87%CE%BF%CF%82/

ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΑΝ ΟΤΙ Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΟΝΤΟΣ ΗΤΑΝ ΘΑΜΜΕΝΟΣ ΣΤΗ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ

Τὶς τελευταῖες ἡμέρες διαδίδονται χονδροειδῆ ψεύδη, ὅτι τάχα πουθενὰ δὲν ἀναφερόταν πὼς ὁ Λόντος εἶχε ταφεῖ στὴ Φανερωμένη. Τὸ γεγονὸς τῆς ἀνακάλυψης τῶν ὀστῶν του παρουσιάζεται ὡς ἀπροσδόκητη ἀνακάλυψη, μεγάλης ἱστορικῆς σημασίας (!). Τὸ γεγονὸς ἦταν ἀναμενόμενο. Οἱ «Ἔβανς» τοῦ Αἰγίου "κομίζουν γλαῦκαν εἰς Ἀθήνας" ! Ἰδοὺ λοιπὸν μερικὲς πηγὲς στὶς ὁποῖες ἀναφέρεται ξεκάθαρα :


1. Στὴν ἐφημερίδα "ΚΟΡΥΜΒΗ", ποὺ ἐξέδιδε ὁ Ἀλέξανδρος Ἀναστασόπουλος ἢ Ἀρφαριώτης.
Ὁ συντάκτης τοῦ κειμένου ὁμιλεῖ ξεκάθαρα γιὰ τὸ σημείο στὸ ὁποῖον ἐτάφη ὁ Λόντος. Παρακάτω ὁμιλεῖ καὶ γιὰ τὴ Συνέλευση καὶ τὸ σημεῖο, ὅπου πραγματοποιήθηκε. Τὸ ντοκουμέντο αὐτὸ τὸ δημοσιεύω πρώτη φορά. ΑΙΓΙΟΝ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 1876 - ΕΦΗΜΕΡΙΣ "ΚΟΡΥΜΒΗ"

2. Στὴ μαρτυρία τοῦ Ἀρχιδούκα τῆς Αυστρίας καὶ περιηγητῆ Ludwig Salvator (1876).
βλ. Γ. Παναγόπουλου & Σπύρου Κρητικοῦ «ΑΙΓΙΟ - Μνημεῖα καὶ Τέχνη», σελ. 20, (ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΑΙΓΙΟΥ 2002).

3. Στὰ γραφόμενα τοῦ Γεωργίου Παναγόπουλου (πρώην Δημάρχου Αἰγίου καὶ συγγραφέως) στὸ βιβλίο «ΑΙΓΙΟ - Μνημεῖα καὶ Τέχνη» σελ. 21 (ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΑΙΓΙΟΥ 2002)






4. Στὴ βραβευμένη «Ἱστορία τῆς πόλεως Αἰγίου» τοῦ Ἀρίστου Σταυρόπουλου (1954), σελ. 435.





5. Σὲ κείμενο τοῦ κυρίου Γιάννη Ἀνδρικόπουλου (ἐφημερίδα "ΕΡΕΥΝΑ" 14-7-2004).

Ἀναφέρει ὡς τόπο ταφῆς τοῦ Λόντου τὸν περίβολο τῆς Φανερωμένης. Διευκρινίζει, ἐπίσης, ὅτι τὸ ἀρχοντικὸ τοῦ Λόντου βρισκόταν ἐπὶ τῆς σημερινῆς ὁδοῦ Ἀνδρέου Λόντου (ἐξ οὗ καὶ τὸ ὄνομα), στὴ θέση τοῦ κινηματογράφου ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ, στὸ σημερινὸ κινέζικο, στὶς σκάλες. Σήμερα διαδίδεται ψευδῶς ὅτι ἀρχοντικὸ τῶν Λόντων ἦταν τὸ παλιὸ 4ο Δημοτικό. Αὐτὸ ἦταν γιὰ κάποιο διάστημα σπίτι τοῦ ἀδελφοῦ του, Ἀναστασίου Λόντου, καὶ πρῶτο Δημαρχεῖο, ἀλλὰ ἀνῆκε στὸν Ἀγγελῆ Α. Μιχαλόπουλο, ὁ ὁποῖος τὸ δώρησε στὸ δῆμο γιὰ νὰ γίνει νοσοκομεῖο. Βλ. Γ. Παναγόπουλου: Αἴγιο - Μνημεῖα & Τέχνη, σελ. 373.

Καὶ μία ἀποκάλυψη... 

Ὁ Λόντος ἐπρόκειτο νὰ ταφεῖ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΛΑΥΡΑ !

Ὁ στενὸς φίλος τοῦ Λόντου, Ἠλίας Καλαμογδάρτης, καταφθάνει στὸ Αἴγιο μὲ λέμβο καὶ παραδίδει στὸν τότε δήμαρχο, Γεώργιο Μελετόπουλο, τὸ ταριχευμένο σῶμα τοῦ Ἀνδρέα Λόντου. Ζητᾶ ἀπὸ τὴν πόλη να τὸ φυλάξει, ἕως ὅτου ἀλλάξει ἡ κυβέρνηση καὶ ἀποκατασταθεῖ ἡ ὁμαλότητα. Ὅταν θὰ ἔπεφτε ἡ κυβέρνηση Κωλέττη, θὰ θαβόταν στὴν Ἁγία Λαύρα, ὅπου μὲ τὸν Ζαΐμη καὶ τὸν Π .Π. Γερμανὸ ὕψωσαν τὴ σημαία τῆς ἑλευθερίας. Τελικὰ πόσο μύθος εἶναι ἡ Ἁγία Λαύρα ; Αὐτὰ λέγονται καὶ γράφονται τὸ 1846 ! Τὸ ντοκουμέντο φέρνουμε γιὰ πρώτη φορὰ  στὸ φῶς. 

Μάριος Χριστόπουλος 

Φιλόλογος - Ερευνητής

Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΤΟΥ ΛΟΝΤΟΥ

Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΤΟΥ ΛΟΝΤΟΥ

__Ο τάφος του Ανδρέα Λόντου (1786-1846), που έχει περισσότερο ιστορική παρά καλλιτεχνική αξία, βρίσκεται βόρεια της Φανερωμένης περίπου από το 1847. Έτσι το θέλησαν οι παλιοί Αιγιώτες, έτσι θεώρησαν ότι τιμάται καλύτερα ο Λόντος. Αντί λοιπόν ο Μητροπολιτικός μας ναός να χαίρεται που έχει την τύχη να συνδέεται με ένα σημαίνον ιστορικό πρόσωπο, με την πρώτη ευκαιρία, ανιστόρητα και αστόχαστα, σπεύδει να πετάξει από πάνω του κάτι από την ίδια του την ιστορία. Και ως νέος χώρος επιλέγεται ένα μουσείο, σε μια σχεδόν απόμερη θέση, στο υπόγειο του οποίου κάποτε η σορός του Λόντου έμενε ακήδευτη και άταφη (ταριχευμένη), από πείσμα ενός πολιτικού του αντιπάλου, του Ιωάννη Κωλέττη. Ναι, να τοποθετηθεί άγαλμα του Λόντου, του Μελετόπουλου και των άλλων προσωπικοτήτων στο μουσείο, αλλά καινούργιο. Όχι όμως να ξηλώνονται τα παλιά από το φυσικό τους χώρο και να απογυμνώνεται η πόλη, για να στολιστεί ένα μουσείο.
__Οι αγωνιστές του ᾿21 πολέμησαν υπέρ πίστεως και πατρίδος. Γι᾿ αυτό η τότε Εκκλησία δεν αρνήθηκε να τους θάψει στους ναούς της. Με το να εκδιώκεται από την εκκλησία το μνημείο ενός πρωτεργάτη τού 1821 (με τα αρνητικά και τα θετικά του και την τραγική αυτοχειρία του), είναι σαν να απεμπολείται ο εθνικός χαρακτήρας της Εκκλησίας, της πάλαι ποτέ "Ελληνορθοδοξίας".
__Και το βασικό επιχείρημά τους είναι: «τι δουλειά έχει ένας στρατιωτικός - πολιτικός δίπλα σε μια εκκλησία, ενώ υπάρχει ειδικό μουσείο, δεσπότης είναι;». Και όμως. Από τους πρωτοβυζαντινούς χρόνους είναι γνωστή η συνήθεια να ενταφιάζονται άτομα ακόμη και μέσα σε ναούς. Και έχουμε πολλά ανάλογα παραδείγματα προσωπικοτήτων, που ετάφησαν μέσα σε ναούς ή γύρω από αυτούς, και στην Ελλάδα, και στο εξωτερικό, φυσικά όχι απαραίτητα ιερωμένων. Ο τάφος του Γεωργίου Καραϊσκάκη βρίσκεται μέσα στον Άγιο Δημήτριο Κούλουρης Σαλαμίνος. Η επιθυμία μάλιστα να ταφεί εκεί ήταν δική του. Πού ξέρουμε αν η επιθυμία του Λόντου ή των συγγενών του ήταν να ταφεί στη Φανερωμένη ή σε άλλη εκκλησία ή μονή ; Η καρδιά του Αλέξανδρου Υψηλάντη βρίσκεται ταριχευμένη μέσα σε ένα εκκλησάκι της οδού Στησιχόρου στην Αθήνα. Ο τάφος του Καποδίστρια είναι στη Μονή Πλατυτέρας στην Κέρκυρα, ο τάφος του Ελευθερίου Βενιζέλου βρίσκεται στον περίβολο του Προφήτη Ηλία στα Χανιά. Αλλά ας δούμε και μερικά παραδείγματα από το εξωτερικό. Οι τάφοι των βασιλέων Όθωνος και Αμαλίας είναι στο Μόναχο, μέσα στην εκκλησία των Θεατίνων, του μουσουργού Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ στον Άγιο Θωμά της Λειψίας, του επίσης μουσουργού Άντον Μπρούκνερ στη Μονή του Αγίου Φλωριανού στην Αυστρία, του Καρλομάγνου μέσα στον καθεδρικό του Άαχεν κ.ο.κ.
__Οι τάφοι τους παραμένουν επί αιώνες στους ναούς, χωρίς κανείς να επιχειρήσει να τους μεταφέρει σε μουσεία η σε άλλους καταλληλότερους χώρους. Στη Ζάκυνθο μόνο, το 1968, μεταφέρθηκαν τα οστά του Διονυσίου Σολωμού στο "Μουσείο Σολωμού και επιφανών Ζακυνθίων". Αλλά οι εκεί συνθήκες, λόγω της προηγηθείσης βιβλικής καταστροφής του νησιού (σεισμοί 1953), ήταν εντελώς διαφορετικές. Το ίδιο συνέβη και με τα οστά τού Ανδρέα Κάλβου. Βέβαια, το εκεί μουσείο (και μαυσωλείο) έχει διαφορετικό χαρακτήρα, γιατί δεν είναι συλλογή πολυειδών παλαιών αντικειμένων, αλλά ένα οργανωμένο μουσείο, αντάξιο των προσώπων που τιμά και του έξοχου επτανησιακού πολιτισμού που προβάλλει.
__Ως εκ τούτου θεωρώ ότι η μεταφορά του τάφου και της επιτύμβιας στήλης του Ανδρέα Λόντου, από τον περίβολο της Φανερωμένης στο Λαογραφικό Μουσείο, είναι πράξη ανιστόρητη και βέβηλη. Η ενέργεια αυτή της τοπικής Εκκλησίας, του Δήμου και των λοιπών λανθανόντων προσώπων, που κινούν τα νήματα υπόγεια, γίνεται μόνο για τη δικιά τους «δόξα» και μεγαλομανία, για το δικό τους καπρίτσιο.
__Ποιος είναι τόσο αρμόδιος που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει σε τέτοια ζητήματα ;

8/1/2019

Μάριος Χριστόπουλος