ΝΑΜΟΥΝ ΕΚΕΙ...
Νἄμουν ἐκεῖ
κοντὰ στ᾿ ἀδέλφια μου
τὰ ἐλάτια,
στὶς πιὸ ψηλὲς κορφὲς
μὲ τὶς κρυφὲς σπηλιές,
τὶς ἀετοφωλιές,
τ᾿ ἀπάτητα τὰ μονοπάτια...
κοντὰ στ᾿ ἀδέλφια μου
τὰ ἐλάτια,
στὶς πιὸ ψηλὲς κορφὲς
μὲ τὶς κρυφὲς σπηλιές,
τὶς ἀετοφωλιές,
τ᾿ ἀπάτητα τὰ μονοπάτια...
Πρῶτος ἐγὼ
στοὺς αὐγινοὺς ἥλιους
νὰ σφεντονίζω τὴν καρδιά μου,
τὰ νέφη ποὺ περνᾶν νὰ χαιρετάω,
νὰ κλαίω καὶ νὰ πονάω.
στοὺς αὐγινοὺς ἥλιους
νὰ σφεντονίζω τὴν καρδιά μου,
τὰ νέφη ποὺ περνᾶν νὰ χαιρετάω,
νὰ κλαίω καὶ νὰ πονάω.
Νἄμουν ἐκεῖ,
κοντὰ στ᾿ ἀδέλφια μου
τὰ ἐλάτια,
γυμνὸς νὰ περιφέρουμαι
στ᾿ ἄϋλα τοῦ Θεοῦ παλάτια.
κοντὰ στ᾿ ἀδέλφια μου
τὰ ἐλάτια,
γυμνὸς νὰ περιφέρουμαι
στ᾿ ἄϋλα τοῦ Θεοῦ παλάτια.
Καὶ κεῖ νὰ μείνω,
πάνω στὸ βουνό,
μιὰ νύχτα καταιγίδας
- ὅπως τ᾿ ἀδέλφια μου κ᾿ ἐγώ -
νὰ γείρω
σπασμένος ἀπὸ κεραυνό.
πάνω στὸ βουνό,
μιὰ νύχτα καταιγίδας
- ὅπως τ᾿ ἀδέλφια μου κ᾿ ἐγώ -
νὰ γείρω
σπασμένος ἀπὸ κεραυνό.
Στέφανος Μπολέτσης (1903-1973)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου