ΣΟΝΕΤΟ ΤΟΥ ΓΑΛΑΝΟΥ τοῦ JOHN KEATS

ΣΟΝΕΤΟ ΤΟΥ ΓΑΛΑΝΟΥ τοῦ JOHN KEATS (1795-1821)

Τὸ γαλανό ! τῶν οὐρανῶν ζωὴ καὶ τῆς Κυνθίας
Βασίλειο· κ᾿ εἶναι τοῦ ἥλιου τὸ ἀπέραντο παλάτι,
τοῦ Ἑσπέρου δῶμα κι ὅλης τῆς λαμπρῆς του συνοδείας·
νέφια χρυσᾶ, σκοῦρα, λευκά ᾿ναι ἡ πλάση του γεμάτη.

Γλαυκό ! ἡ ζωὴ ᾿ναι τῶν νερῶν· ὁ ὠκεανὸς καὶ γύρα
οἱ ποταμοὶ οἱ ἀρχόντοι του· λίμνες λυσσομανοῦνε
κι ἀφρίζουν - ταράζουνται, μὰ δὲν τοὺς τὤχει ἡ μοῖρα
νὰ γαληνεύουν τὸ γλακὸ τὸ ἁγνὸ ἂν δὲν ξαναβροῦνε.

Γαλάζιο ! ὁλόχαρε ἀδελφὲ τοῦ πράσινου τοῦ δάσου
στὰ πιὸ γλυκούλια λούλουδα σᾶς βρίσκω ἀδελφωμένα,
κουδούνια, μὴ μὲ λησμονεῖς, καὶ στὴ βασίλισσά σου,

μυστήριο, τὴ βιολέττα. Μὰ τί δύναμη γιὰ μένα
δὲν ἔχεις κι ὡς ἁπλούλα σκιά ! Μὰ πιὸ τρανὸ φαντάζεις
σὰν σ᾿ ἕνα μάτι γαλανὸ μιὰν εἰμαρμένη ἐκφράζεις !

                  (μετ. ΝΙΚΟΣ NIKOΛΑΪΔΗΣ ἢ ΠΩΛ ΝΟΡ)

Blue! 'Tis the life of heaven,—the domain
Of Cynthia,—the wide palace of the sun,—
The tent of Hesperus, and all his train,—
The bosomer of clouds, gold, gray, and dun

Blue! 'Tis the life of waters:—Ocean
And all its vassal streams, pools numberless,
May rage, and foam, and fret, but never can
Subside, if not to dark-blue nativeness.

Blue! gentle cousin of the forest-green,
Married to green in all the sweetest flowers—
Forget-me-not,—the blue-bell,—and, that queen

Of secrecy, the violet: what strange powers
Hast thou, as a mere shadow! But how great,
When in an Eye thou art alive with fate!