Χαῖρε Μαρία ! Σὲ ἀνυμνοῦμεν
Ὅταν ῥοδόχρυσος φθάνῃ πρωία.
Σὲ ἀναμέλποντες δοξολογοῦμεν
Ἐν τῇ δεήσει μας τῇ ἑσπερίᾳ.
Καὶ ὅταν ἥσυχος λευκὴ σελήνη
Λάμψιν μαρμαίρουσαν ἐξ ὕψους χύνῃ·
Καὶ ὅταν, στέφανον φέρων ἀκτίνων,
Βαίνῃ ὁ ἥλιος τὴν γῆν λαμπρύνων,
Πάντες προσᾴδομεν ἐν ἁρμονίᾳ·
Χαῖρε, Μαρία ! Χαῖρε, Μαρία !

Σὲ ὅταν πόνος μὲ περιβάλλῃ·
Ὅταν κατέχῃ με ἀδημονία
Δειλὸν τὸ στόμα μου αἰνεῖ καὶ ψάλλει·
Σὲ θεῖον βάλσαμον ἔχ᾿ ἡ καρδία.
Παρθένε ἄμωμε, στίλβων ἀδάμας,
Παῦσαι παρήγορος, τὰ δάκρυά μας.
Ἄνθος πολύτιμον, εὐλογημένον,
Ἡ ἐπακούουσα τῶν δεομένων,
Ἁπάντων καύχημα καὶ προστασία·
Χαῖρε Μαρία ! Χαῖρε Μαρία !

Ἀλέξανδρος Κατακουζηνὸς (1824-1892)
(Η ΜΟΥΣΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ)