Φρήντριχ Χαίλντερλιν «ΕΛΛΑΣ» (ποίημα)

Φρήντριχ Χαίλντερλιν (1770-1845)

ΕΛΛΑΣ 

(ἀπόσπασμα)

                                    Στὸν Gotthold Stäudlin

1.

Νά σ’ εἶχα μὲς στοὺς ἐλαφροὺς τοὺς ἴσκιους, στὰ πλατάνια,

ἐκεῖ ποὺ μέσα στοὺς ἀνθοὺς χύνετ’ ὁ Ἰλισσός,

ὅπου ὀνειρεύονταν οἱ νιοὶ τῆς δόξας τὰ στεφάνια

κι ὅπου ὁ Σωκράτης τὶς καρδιὲς ἐμάγευε γλυκός.

2.

Ποὺ κάτασπρη μὲς στὶς μυρτιὲς ἡ Ἀσπασία περνοῦσε

καὶ τῆς πατρίδος σου οἱ χαρὲς κι ἡ τόση χλαλοή,

ποὺ μέσ’ ἀπὸ τὴν ἀγορὰ μυριόστομη ἀντηχοῦσε

καὶ παραδείσους ἔπλαθε τοῦ Πλάτωνα ἡ πνοή.

3.

Κι ὅπου ἄνθιζε ἡ ἄνοιξι τῶν ὕμνων τὸ καμάρι

καὶ στὴ σεμνὴ τὴν Ἀθηνᾶν ἀπ’ τ’ ἅγιο τὸ βουνὸ

κατέβαινε γλυκύτατη τῶν τραγουδιῶν ἡ χάρι

σὰν τ’ Ἀπριλιοῦ ἀνθομύριστον ἀνασασμὸν ἁγνό.

4.

Καὶ σ’ ἀστραπή, σὰν ὄνειρο τῶν θεῶν, εὐτυχισμένη

τοῦ Ἰδανικοῦ τότ’ ἡ ζωὴ περνοῦσε φῶς, χρυσῆ,

ἄμποτε ἐκεῖ νὰ σ’ εὕρισκα, ποὺ τὴν ψυχὴν μ’ εὐφραίνει,

ἀγαπητέ μου φίλε, ἐκεῖ ἂς ἤσουνα καὶ σύ.

5.

Ἐκεῖ ποὺ τ’ Ἀνακρέοντα καὶ Ἀλκαίου εἶναι κορώνα,

ὁ λαμπρὸς ἥλιος κι ἡ σμυρτιά, ἐκεῖ νὰ πάω ποθῶ,

μὲ τοὺς ἁγίους ἐκεῖ μακρυὰ ποθῶ τοῦ Μαραθῶνα,

στ’ ᾍδη τὸ σπίτι τὸ στερνὸ κι ἐγὼ νὰ κοιμηθῶ.

6.

Ὄμορφη Ἑλλάδα – τὸ στερνὸ τραγούδι μου ἂς βοήσῃ,

γιὰ σένα καὶ τ’ ὁλόστερνο τὸ δάκρυ μου ἂς χυθῇ,

σήκωσε τὸ ψαλίδι σου τώρα νὰ μὲ θερίσῃ,

ὦ Μοῖρα – ποὺ ὅλη μου ἡ καρδιὰ ἔχει ἀπονεκρωθῆ.

                                     Μετάφρ. Α. ΤΥΠΑΛΔΟΥ - ΜΠΑΣΙΑ

*********************************************************************

Friedrich Hölderlin

GRIECHENLAND

1.

Hätt’ ich dich im Schatten der Platanen,
Wo durch Blumen der Cephissus rann,
Wo die Jünglinge sich Ruhm ersannen,
Wo die Herzen Sokrates gewann,

2.

Wo Aspasia durch Myrten wallte,
Wo der brüderlichen Freude Ruf
Aus der lärmenden Agora schallte,
Wo mein Plato Paradiese schuf,

3.

Wo den Frühling Festgesänge würzten,
Wo die Ströme der Begeisterung
Von Minervens heilgem Berge stürzten –
Der Beschützerin zur Huldigung –

4.
Wo in tausend süßen Dichterstunden,
Wie ein Göttertraum, das Alter schwand,
Hätt’ ich da, Geliebter! dich gefunden,
Wie vor Jahren dieses Herz dich fand,

[....]

13.

Mich verlangt ins ferne Land hinüber
Nach Alcäus und Anakreon,
Und ich schlief’ im engen Hause lieber,
Bei den Heiligen in Marathon;

14.
Ach! es sei die letzte meiner Tränen,
Die dem lieben Griechenlande rann,
Laßt, o Parzen, laßt die Schere tönen,
Denn mein Herz gehört den Toten an!