__Ἡ ἱστορία δὲν εἶναι οὔτε θεολογία οὔτε θρησκεία. Γιὰ νὰ προχωρήσουμε σὲ μία ἱστορικὴ διαπίστωση δὲν βασιζόμαστε στὴν πίστη, στοὺς πόθους μας ἢ στὴ φαντασία, ἀλλὰ σὲ ἀποδείξεις καὶ τεκμήρια…
__Ὅταν ὅμως ἀπευθυνόμαστε σὲ κάποιον ἀνενημέρωτο καὶ ἀστοιχείωτο μπορεῖ νὰ τὸν πείθουμε μὲ ὅ,τι κι ἂν λέμε· μπορεῖ πρόσκαιρα καὶ νὰ θριαμβεύουμε, πόσο μᾶλλον ὅταν μᾶς περιβάλλει κάποιο «κῦρος». Μάταια ὅμως. Ὁ χρόνος, αὐστηρὸς καὶ ἀμείλικτος, θὰ ἔρθει νὰ σαρώσει καθετὶ τὸ ἀστήρικτο, τὸ πρόχειρο, τὸ ἐπιπόλαιο.
__ Ἀνέγνωσα τὴν βρίθουσα ἀντιφάσεων ἔκκληση τοῦ Σεβασμιωτάτου ποὺ καλεῖ «πάντα διαφωνοῦντα… νὰ δεχθεῖ… ἀνεξαιρέτως τὸ ναΰδριο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Τεμένης ὡς τὸν τόπο πραγματοποιήσεως τῆς ἱστορικῆς ἐκείνης Συνελεύσεως», καὶ ἀπόρρησα ! Ἄλλο πάλι καὶ τοῦτο... Πρέπει σώνει καὶ καλὰ νὰ συμφωνήσουμε ὅλοι μαζί τους ; Ὁ ἀντίλογος ἀπαγορεύεται ; Ἡ ἀντίθετη ἄποψη θὰ διωχθεῖ ; Πρὸς τί αὐτὴ ἡ προσπάθεια φιμώσεως; Πιὸ πάνω ἡ Σεβασμιότης Του μᾶς λέει «πὼς δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ὑπάρχουν ἀδιάσειστα στοιχεῖα γιὰ μιὰ μυστικοῦ χαρακτῆρος Συνέλευση τῆς ἐποχῆς ἐκείνης» (!) καὶ μετὰ μᾶς καλεῖ νὰ χάψουμε τὰ πρόσφατα σενάρια, ποὺ τάχα στηρίζονται σὲ «ἀτράνταχτα στοιχεῖα». Καὶ ἐρωτῶ, ἂν δὲν συμφωνήσουμε τί θὰ πάθουμε ;
__Γιὰ ζητήματα (τοὐλάχιστον) ἱστορικῆς φύσεως δὲν πρέπει καὶ δὲν μποροῦμε νὰ πειθόμαστε τόσο εὔκολα οὔτε ἀπὸ Μητροπολίτες, οὔτε ἀπὸ ἐκκλησιαστικὰ συμβούλια, οὔτε ἀπὸ πολιτικοὺς (ὁποιασδήποτε ἰδεολογίας), οὔτε ἀπὸ δημοτικὲς ἀρχὲς (πάσης φύσεως) καὶ παρατρεχάμενούς τους. Καὶ γιατί πρέπει σώνει καὶ καλὰ νὰ βροῦμε ποῦ ἀκριβῶς ἔγινε ἡ πρὸ 200 ἐτῶν πραγματοποιηθεῖσα Συνέλευση, ὅταν τὸ Αἴγιον ἔχει ἀλλάξει ῥιζικὰ ἀπὸ τότε ; Καὶ γιατί πρέπει αὐτὸ τὸ γεγονὸς νὰ ἔγινε ὁπωσδήποτε σὲ ἐκκλησία (σῳζομένη μάλιστα), ὅταν ὁ πρωτοσύγγελλος Ἀμβρόσιος Φραντζῆς, ποὺ ἦταν παρὼν σ’αὐτὴν (καὶ ντόπιος), γράφει ξεκάθαρα πὼς ἔγινε σὲ σπίτι ; Καλούμαστε λοιπὸν, σὰν πρόβατα, νὰ πειστοῦμε καὶ νὰ ἡσυχάσουμε «ἕως ὅτου προκύψει κάποιο ἄλλο ἀδιάσειστο ἱστορικὸ ντοκουμέντο». Τί ντοκουμέντο μπορεῖ νὰ προκύψει, ὅταν οἱ πρωτογενεῖς πηγὲς εἶναι μετρημένες ; Ὅταν ὅλοι, ὅσοι μποροῦσαν νὰ ἐπιβεβαιώσουν κάτι ἢ νὰ διαψεύσουν, βρίσκονται στὸν ἄλλον κόσμο; Λέτε νὰ ξεκινήσουν τίποτε ἀνασκαφὲς ἢ μήπως σκέφτονται νὰ καλέσουν τὸ πνεῦμα τοῦ Παπαπαφλέσσα -ἂς ποῦμε- γιὰ νὰ μᾶς ἐπιβεβαιώσει τὰ ὅσα διατυμπανίζουν ; Ἐκτὸς κι ἂν μᾶς μαγειρεύουν τίποτε ἄλλο... τῇ θείᾳ πάντα ἐμπνεύσει καὶ ἀπὸ πατριωτισμὸ (διάβαζε τοπικισμὸ) κινούμενοι.
__Μήπως ἡ Μητρόπολις θέλει διακαῶς κι ἄλλη Ἁγία Λαύρα (στὸ Αἴγιον αὐτὴ τὴ φορὰ) καὶ προσπαθεῖ ἀγωνιωδῶς, ὅπως-ὅπως νὰ τὸ πετύχει ; Θὰ εἶναι ὁπωσδήποτε καλὴ τουριστικὴ ἀτραξιὸν καὶ γιὰ τὸν Δῆμο μας, ἀλλὰ καὶ διαφήμιση γιὰ τοὺς ἐμπλεκομένους.
Ἀλλ’ ἂς σοβαρευτοῦμε λίγο. Οἱ ἀρχιερεῖς ἂς περιοριστοῦν στὰ δογματικά, θεολογικὰ καὶ ποιμαντορικά τους· τὰ ἐκκλησιαστικὰ συμβούλια στὰ παγκάρια τους· οἱ δημοτικὲς ἀρχὲς στὰ οὐσιαστικὰ προβλήματα τῶν συμπολιτῶν ποὺ ἀμελοῦν, ἀσχολούμενοι μὲ φούμαρα γιὰ μεταξωτὲς κορδέλλες καὶ λογῆς-λογῆς φιγοῦρες. Μὲ τὴν πρόσφατη στάση τους γελοιοποιοῦν τὴ Συνέλευση, τόσο, ποὺ εἶναι ζήτημα ἂν πάρει ποτὲ κανεὶς στὰ σοβαρὰ τὴ γιορτὴ ποὺ προσπαθοῦν νὰ καθιερώσουν, τὴ στιγμὴ ποὺ τὴ θεμελιώνουν πάνω στὴν ὑπερβολή, τὴν ἀνακρίβεια καὶ τὴν προχειρότητα, ἄσχετα μὲ τὸ ἂν γίνεται γιὰ καλὸ ἢ κακὸ σκοπό. Ὁ σκοπὸς δὲν ἁγιάζει καθόλου τὰ μέσα. Ὅ,τι πῆγε νὰ ξεκινήσει μὲ τὴν ἔκδοση τοῦ βιβλίου, τώρα πᾶμε νὰ τὸ γκρεμίσουμε, φορτώνοντάς το μὲ φρεσκοπλασμένους μύθους, σὰν νὰ μὴ μᾶς ἔφταναν οἱ παλιοί.
__Ποίοι τελικὰ εἶναι αὐτοὶ ποὺ βλέπουν τὸ δέντρο καὶ χάνουν τὸ δάσος ; Ἡ ὅποια σημασία τῆς Συνέλευσης, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπερτονίζεται τόσο, λὲς καὶ αὐτὴ εἶναι ποὺ ἔκρινε τὸν Ἀγῶνα, λὲς κι οἱ πόλεμοι δὲν κερδίζονται στὰ πεδία τῶν μαχῶν, λὲς κι ἡ λευτεριὰ δὲν ποτίζεται μὲ αἷμα, ἀλλὰ μὲ λόγια καὶ μελάνι !
__Ὅταν ὅμως ἀπευθυνόμαστε σὲ κάποιον ἀνενημέρωτο καὶ ἀστοιχείωτο μπορεῖ νὰ τὸν πείθουμε μὲ ὅ,τι κι ἂν λέμε· μπορεῖ πρόσκαιρα καὶ νὰ θριαμβεύουμε, πόσο μᾶλλον ὅταν μᾶς περιβάλλει κάποιο «κῦρος». Μάταια ὅμως. Ὁ χρόνος, αὐστηρὸς καὶ ἀμείλικτος, θὰ ἔρθει νὰ σαρώσει καθετὶ τὸ ἀστήρικτο, τὸ πρόχειρο, τὸ ἐπιπόλαιο.
__ Ἀνέγνωσα τὴν βρίθουσα ἀντιφάσεων ἔκκληση τοῦ Σεβασμιωτάτου ποὺ καλεῖ «πάντα διαφωνοῦντα… νὰ δεχθεῖ… ἀνεξαιρέτως τὸ ναΰδριο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τῆς Τεμένης ὡς τὸν τόπο πραγματοποιήσεως τῆς ἱστορικῆς ἐκείνης Συνελεύσεως», καὶ ἀπόρρησα ! Ἄλλο πάλι καὶ τοῦτο... Πρέπει σώνει καὶ καλὰ νὰ συμφωνήσουμε ὅλοι μαζί τους ; Ὁ ἀντίλογος ἀπαγορεύεται ; Ἡ ἀντίθετη ἄποψη θὰ διωχθεῖ ; Πρὸς τί αὐτὴ ἡ προσπάθεια φιμώσεως; Πιὸ πάνω ἡ Σεβασμιότης Του μᾶς λέει «πὼς δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ὑπάρχουν ἀδιάσειστα στοιχεῖα γιὰ μιὰ μυστικοῦ χαρακτῆρος Συνέλευση τῆς ἐποχῆς ἐκείνης» (!) καὶ μετὰ μᾶς καλεῖ νὰ χάψουμε τὰ πρόσφατα σενάρια, ποὺ τάχα στηρίζονται σὲ «ἀτράνταχτα στοιχεῖα». Καὶ ἐρωτῶ, ἂν δὲν συμφωνήσουμε τί θὰ πάθουμε ;
__Γιὰ ζητήματα (τοὐλάχιστον) ἱστορικῆς φύσεως δὲν πρέπει καὶ δὲν μποροῦμε νὰ πειθόμαστε τόσο εὔκολα οὔτε ἀπὸ Μητροπολίτες, οὔτε ἀπὸ ἐκκλησιαστικὰ συμβούλια, οὔτε ἀπὸ πολιτικοὺς (ὁποιασδήποτε ἰδεολογίας), οὔτε ἀπὸ δημοτικὲς ἀρχὲς (πάσης φύσεως) καὶ παρατρεχάμενούς τους. Καὶ γιατί πρέπει σώνει καὶ καλὰ νὰ βροῦμε ποῦ ἀκριβῶς ἔγινε ἡ πρὸ 200 ἐτῶν πραγματοποιηθεῖσα Συνέλευση, ὅταν τὸ Αἴγιον ἔχει ἀλλάξει ῥιζικὰ ἀπὸ τότε ; Καὶ γιατί πρέπει αὐτὸ τὸ γεγονὸς νὰ ἔγινε ὁπωσδήποτε σὲ ἐκκλησία (σῳζομένη μάλιστα), ὅταν ὁ πρωτοσύγγελλος Ἀμβρόσιος Φραντζῆς, ποὺ ἦταν παρὼν σ’αὐτὴν (καὶ ντόπιος), γράφει ξεκάθαρα πὼς ἔγινε σὲ σπίτι ; Καλούμαστε λοιπὸν, σὰν πρόβατα, νὰ πειστοῦμε καὶ νὰ ἡσυχάσουμε «ἕως ὅτου προκύψει κάποιο ἄλλο ἀδιάσειστο ἱστορικὸ ντοκουμέντο». Τί ντοκουμέντο μπορεῖ νὰ προκύψει, ὅταν οἱ πρωτογενεῖς πηγὲς εἶναι μετρημένες ; Ὅταν ὅλοι, ὅσοι μποροῦσαν νὰ ἐπιβεβαιώσουν κάτι ἢ νὰ διαψεύσουν, βρίσκονται στὸν ἄλλον κόσμο; Λέτε νὰ ξεκινήσουν τίποτε ἀνασκαφὲς ἢ μήπως σκέφτονται νὰ καλέσουν τὸ πνεῦμα τοῦ Παπαπαφλέσσα -ἂς ποῦμε- γιὰ νὰ μᾶς ἐπιβεβαιώσει τὰ ὅσα διατυμπανίζουν ; Ἐκτὸς κι ἂν μᾶς μαγειρεύουν τίποτε ἄλλο... τῇ θείᾳ πάντα ἐμπνεύσει καὶ ἀπὸ πατριωτισμὸ (διάβαζε τοπικισμὸ) κινούμενοι.
__Μήπως ἡ Μητρόπολις θέλει διακαῶς κι ἄλλη Ἁγία Λαύρα (στὸ Αἴγιον αὐτὴ τὴ φορὰ) καὶ προσπαθεῖ ἀγωνιωδῶς, ὅπως-ὅπως νὰ τὸ πετύχει ; Θὰ εἶναι ὁπωσδήποτε καλὴ τουριστικὴ ἀτραξιὸν καὶ γιὰ τὸν Δῆμο μας, ἀλλὰ καὶ διαφήμιση γιὰ τοὺς ἐμπλεκομένους.
Ἀλλ’ ἂς σοβαρευτοῦμε λίγο. Οἱ ἀρχιερεῖς ἂς περιοριστοῦν στὰ δογματικά, θεολογικὰ καὶ ποιμαντορικά τους· τὰ ἐκκλησιαστικὰ συμβούλια στὰ παγκάρια τους· οἱ δημοτικὲς ἀρχὲς στὰ οὐσιαστικὰ προβλήματα τῶν συμπολιτῶν ποὺ ἀμελοῦν, ἀσχολούμενοι μὲ φούμαρα γιὰ μεταξωτὲς κορδέλλες καὶ λογῆς-λογῆς φιγοῦρες. Μὲ τὴν πρόσφατη στάση τους γελοιοποιοῦν τὴ Συνέλευση, τόσο, ποὺ εἶναι ζήτημα ἂν πάρει ποτὲ κανεὶς στὰ σοβαρὰ τὴ γιορτὴ ποὺ προσπαθοῦν νὰ καθιερώσουν, τὴ στιγμὴ ποὺ τὴ θεμελιώνουν πάνω στὴν ὑπερβολή, τὴν ἀνακρίβεια καὶ τὴν προχειρότητα, ἄσχετα μὲ τὸ ἂν γίνεται γιὰ καλὸ ἢ κακὸ σκοπό. Ὁ σκοπὸς δὲν ἁγιάζει καθόλου τὰ μέσα. Ὅ,τι πῆγε νὰ ξεκινήσει μὲ τὴν ἔκδοση τοῦ βιβλίου, τώρα πᾶμε νὰ τὸ γκρεμίσουμε, φορτώνοντάς το μὲ φρεσκοπλασμένους μύθους, σὰν νὰ μὴ μᾶς ἔφταναν οἱ παλιοί.
__Ποίοι τελικὰ εἶναι αὐτοὶ ποὺ βλέπουν τὸ δέντρο καὶ χάνουν τὸ δάσος ; Ἡ ὅποια σημασία τῆς Συνέλευσης, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπερτονίζεται τόσο, λὲς καὶ αὐτὴ εἶναι ποὺ ἔκρινε τὸν Ἀγῶνα, λὲς κι οἱ πόλεμοι δὲν κερδίζονται στὰ πεδία τῶν μαχῶν, λὲς κι ἡ λευτεριὰ δὲν ποτίζεται μὲ αἷμα, ἀλλὰ μὲ λόγια καὶ μελάνι !
Μάριος Χριστόπουλος
Αίγιο
Αίγιο
Τὸ κείμενο τοῦ Σεβασμιωτάτου μὲ ὁποῖο διαφωνῶ:
http://mkka.blogspot.gr/2017/03/blog-post_21.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου